Rode Kater

In de weekendeditie van de NRC las ik een artikel over de afgelopen donderdag overleden striptekenaar Jan Kruis. Je zou hem de chroniqueur van het gezinsleven in Nederland tussen 1970 en 2000 in stripvorm kunnen noemen. Hij deed dat in de strip Jan, Jans en de kinderen, wekelijks gepubliceerd in het “damesblad” Libelle. Zijn eigen gezinsleven stond aanvankelijk model voor de in deze strip beschreven situaties.
Een indertijd voor ons belangrijk “gezinslid” in deze strip is een rode, gecastreerde kater, veelal aangeduid als de jeweetwelkater.
Dit had te maken met ons huwelijk. Na vier jaar ongehuwd samenwonen in een tijd dat menigeen daar liever nog niet over sprak – mijn schoonmoeder beantwoordde vragen van dorpsgenoten naar de verblijfplaats van Anky en mij steevast met de zin: “ze wonen heel dicht bij elkaar” – besloten wij op zakelijke gronden dat het tijd werd om te trouwen. Mijn zus Marianne en broer Wim waren in de jaren daarvoor elk, voordat zij met hun respectievelijke partners onder één dak gingen wonen, in het huwelijk getreden. En om Anky juridisch dezelfde rechten te geven was trouwen de meest simpele oplossing.
Nu was ons gezin in het begin van 1974 al verrijkt met een jong rood katertje dat (niet) luisterde naar de naam Swiebertje. Hoewel ik het bezit van een huisdier op een bovenwoning aanvankelijk niet zag zitten, was ik meteen verkocht toen het beestje arriveerde. Wel kwam spoedig het moment dat Swiebertje in de puberteit kwam. Voordat hij in de bronsTtijd (bedankt Jan voor de extra t – zo lang geleden was het nu ook weer niet ) ons huis permanent van een onwelriekende geur zou voorzien, heb ik hem in de reismand gedaan en op de fiets vervoerd naar een dierenarts. Die heeft hem onder narcose gebracht en vervolgens “geholpen”. Vanaf dat ogenblik was Swiebertje een jeweetwelkater.
Onze kater werd een onmisbare, gezellige huisgenoot die graag op schoot vertoefde en menigmaal  ’s nachts het voeteneinde van ons bed boven zijn mand verkoos.

Maar wat had het beestje nu met ons huwelijk te maken?
Omdat wij bij het halen van het boterbriefje geen romantische associaties hadden, wilden we er zo min mogelijk ruchtbaarheid aan geven. We besloten de gebeurtenis in kleine kring te vieren met aansluitend op de formaliteiten op het gemeentehuis in Woldendorp een minireceptie ten huize van Anky’s ouders en een etentje met de naaste familieleden op het landgoed Ekenstein nabij Appingedam. Alleen een paar goede vrienden waren op de hoogte. Zij vonden dat we achteraf toch wel verre familieleden en vrienden op de hoogte moesten brengen en ontwierpen daartoe de volgende kaart.

Nu ik de tekst op de kaart na zoveel jaar herlees, valt het mij op dat er toen ook al toespelingen werden gemaakt op het niet alom geaccepteerde ongehuwd samenwonen en de door Anky verfoeide toevoeging van mijn achternaam voor haar meisjesnaam.

Deze kaart ging in elk geval vlak voor de kerst op de post, al was ons geplande huwelijk toch enige dagen daarvoor op mijn werk uitgelekt nadat een zwager van Wim mij te midden van een aantal collega’s tijdens de koffie aansprak met de woorden: “Goh ik hoorde dat je gaat trouwen”.

Nee, dan ons 25 jarige huwelijksdag. Die hebben we te midden van honderden mensen gevierd in de sporthal Camminghaburen in Leeuwarden. Niet dat die dat wisten, maar Jan speelde in het drie provinciën korfbaltoernooi, uitkomend voor Drenthe en wij wilden hem natuurlijk aanmoedigen. Wij werden daarvoor zelfs beloond met de toernooizege van het Drentse team.

Ook kregen we van vrienden als geschenk een speciaal ontworpen snijplank  waarop opnieuw de jeweetwelkater figureerde.

En op de zijkant de volgende tekst:

Maar onze kater zou nog een keer terugkomen. Toen wij in 2011 op Terschelling samen met de naaste familie ons 35-jarig trouwjubileum wilden vieren, werden we bij aankomst verrast met een grote slagroomtaart.

Met dank aan Jan Kruis.