Oerol (1)

De afgelopen week verbleef ik op Terschelling. Samen met Suze genoot ik van de locatievoorstellingen, het straattheater, muziek en allerlei andere activiteiten in het kader van Oerol. Vanaf 2013 kon ik jaarlijks, samen met Anky, dit culturele festival bijwonen. Nu zij er niet meer is, vind ik het fijn dat Suze mij dit jaar vergezeld heeft. Na afloop van elke voorstelling kan ik zo meteen mijn ervaringen spiegelen aan die van Suze. En het is natuurlijk ook veel gezelliger dan in je eentje Oerol te beleven. Dat leidt onder andere tot het besef dat ik meer op zoek ben naar verhalen, structuren of een diepere betekenis van het gebodene, terwijl Suze al geniet (of niet) van de voorstelling op zich.

Na aankomst in Topaas zijn we eerst gaan lunchen bij het strandpaviljoen “De Branding” in Midsland aan Zee. Daar raken we al snel in gesprek met twee leden van een mannengroep die hun jaarlijkse weekend op Terschelling hebben. Ze komen niet speciaal voor Oerol en vertellen ons dat hun groep gevormd wordt door een bont gezelschap uit diverse lagen van de bevolking. Hun verbindende factor is het voetbalteam waarvan ze al vele jaren deel uitmaken. Gezelligheid is hun voornaamste drijfveer en dat stralen ze ook uit. Eigenlijk is dat ook exemplarisch voor de gemoedelijke sfeer die de hele week heerst.

Na het uitpakken van de bagage stappen we op onze meegebrachte fietsen en begeven ons naar het festivalterrein “De Westerkeyn”. Daar aangekomen kunnen we onze Oerol armbandjes ophalen en het speciale bandje dat hoort bij onze status als vriend van Oerol. Bovendien ligt er voor ons een speciaal hoedje klaar.

Vervolgens fietsen we naar Midsland om bij een ijssalon onszelf te trakteren en de aangename drukte die in het dorp heerst over ons heen te laten komen. Twee artiesten die zich elk voortbewegen op een vreemdsoortig voertuig dat zich nog het best laat omschrijven als een enorme toetervormige fiets trekken al snel onze aandacht.

Enige weken eerder hebben we via de voorverkoop voorstellingen gereserveerd, maar nog niet voor de zondag. We gaan daarom de volgende ochtend al op tijd opnieuw naar het festivalterrein in de hoop via de dagverkoop ook voor deze dag nog een voorstelling te boeken. Bij binnenkomst krijgen we van een paar andere bezoekers een aantal lagere volgnummers voor de wachtrij bij de kassa dan wij zelf hadden gekregen. Desondanks is er nog voldoende tijd om op het festivalterrein een minivoorstelling van Surfer Daan bij te wonen.

Nadat we kaartjes voor de avondvoorstelling “Crashtest Ibsen” bemachtigd hebben gaan we langs het fietspad onder de waddendijk richting West-Terschelling. Daar aangekomen verorberen we eerst een heerlijke makreelsalade met een glas witte wijn bij de “Walvis” op het Groene Strand. Daarna kijken we nog  bij de objecten op het Groene Strand waarbij ondermeer de tweede versie van een zandsculptuur, voorstellend het hoofd van Joop Mulder. De eerste versie is onbedoeld door de junistorm van een paar dagen daarvoor door het zeewater verzwolgen. Het plan was dat dit tijdens springtij op dinsdag zou gebeuren. Vandaar dat er een nieuw hoofd is gemaakt.

Vervolgens fietsen we naar de voet van de Brandaris. Daar vallen we met de neus in de boter. Een groep Japanse acrobaten geeft daar een voorstelling.

Acrobatiek is sowieso sterk vertegenwoordigd op deze editie van Oerol. Het heeft wel het voordeel dat de taal geen probleem vormt. In een volgende aflevering kom ik daar op terug.

’s Avonds hebben we dus onze eerste grote voorstelling op de locatie Nollekes-Noord. Inmiddels gewapend met poncho’s, want het is enigszins regenachtig geworden. Een groepje grazende schapen moet eerst met zachte hand van de “toneelvloer” worden weggeleid.

Het is een boeiende voorstelling met het nodige visuele spektakel. Een spontaan verschenen regenboog verhoogt dat effect nog meer.

Verrassend is het verschijnen van een luchtkasteel vanuit de bodem. Hieronder ter illustratie twee fragmenten uit de voorstelling. Op het eerste fragment is nog een stukje regenboog zichtbaar.

Aan het einde van het stuk komen de schapen weer in beeld. Het geblaat van één van de schapen tijdens de slotmonoloog van een der hoofdrolspelers markeert het einde van de voorstelling. Een warm applaus valt de spelers ten deel. En wij kijken terug op een geslaagde eerste dag.