Over de inhoudelijke betekenis van de voorstellingen die we hebben bijgewoond zal ik het meestal niet hebben. Ook omdat ik lang niet alles begrijp. Daarin kan ik Suze wel volgen, omdat zij de kunst verstaat gewoon te genieten van het theater op zich.
Een interessant aspect van zo’n openlucht festival als Oerol is de invloed van de weersomstandigheden en hoe de acteurs daarmee omgaan.
De voorstelling “Halka” van het Marokkaanse collectief Groupe Acrobatique de Tanger geeft hiervan meteen al een prachtige illustratie. Er is op deze maandag een harde westenwind opgestoken. Een kitesurfer in de baai neemt de gelegenheid te baat bij deze voor hem ideale omstandigheden ter plekke zijn capriolen te vertonen.
Rondom de speelvloer zijn in een U-vorm drie tribunes geplaatst. Met het oog op de stand van de zon hebben we een zitplaats op de zuidelijke tribune in gedachten. Suze kan dan met de zon in de rug mooi foto’s maken. Nogal wat mensen voor ons in de rij hebben kennelijk dezelfde gedachte zodat er voor ons niets anders rest dan een plek op de noordelijke tribune. Achteraf zijn we daar wel blij mee omdat met het vorderen van de voorstelling ook het water stijgt. Zo hoog zelfs dat een aantal medewerkers zich genoodzaakt voelt provisorisch een dijkje aan te leggen in een ijdele poging het opkomende water te beteugelen. Ook leggen ze wat planken onder de voeten van het publiek op de onderste rij van de zuidelijke tribune zodat dat tenminste de voeten droog houdt.
Ondertussen voeren de acrobaten ondanks harde wind en opkomend water onverstoorbaar hun act op.
Gelukkig kan de voorstelling zo toch tijdig tot een goed einde worden gebracht zodat ook de met bagage zeulende mensen uit het publiek nog met droge voeten de boot van 12h30 kunnen halen.
Wij gaan ons te goed doen aan koffie met appelgebak met uitzicht op de haven bij Grand Café “Zeezicht”.
Weer terug bij de Brandaris zien we een duo bezig met de voorbereiding van hun optreden. Het publiek wordt uitgenodigd zo dicht mogelijk plaats te nemen bij een stellage waaraan vier enorme veren zijn bevestigd. Er volgt een hilarische act van een romantisch koppel in de traditie van de stomme film met alle hierbij denkbare clichés. Hendrick-Jan de Stuntman ontmoet Merel Kamp heet het in de aankondiging op de Oerol-app.
Aansluitend op deze komedie krijgen we opnieuw fraaie acrobatiek voorgeschoteld door Quatuor Stomp, een viertal artiesten van diverse nationaliteit: Frans, Canadees en Amerikaans.
En ook hier weer een paar fragmenten die hun enorme vaardigheid in het jongleren laten zien met ondermeer een indrukwekkende act met brandende fakkels.
Zo zien we op deze maandag zowel letterlijk als figuurlijk het ene hoogtepunt na het andere. En eigenlijk voor de toeschouwer ook wel lichte kost. Voorstellingen zoals tot dusver deze dag kun je heerlijk over je heen laten komen en ze vol bewondering aanschouwen. Hoe knap ook, het is wat het is.
Dat kunnen we niet zeggen van de voorstelling die ons ‘s avonds op het Noordzeestrand bij Formerum te wachten staat. “Penthesilea” uitgevoerd door het NNT/Club Guy & Roni had op Oerol al een ongelukkige start. Door de storm van de week ervoor waren tribunes en speelveld in het water komen te staan, enige attributen weggespoeld en moest de try-out worden afgelast. Vervolgens las ik over de eerste uitvoering dat het stuk veel te langdradig werd gevonden en een deel van het publiek voortijdig vertrok. De regie trok zich deze kritiek aan en met enige aanpassingen werd het stuk met een uur ingekort, op zich een knap staaltje op zo’n korte termijn.
Er is dus hoop dat het zal meevallen, nog versterkt door de mededeling van schoonzus Puck, die samen met broer Wim en nicht Maaike al vanaf de voorgaande vrijdag een flink aantal voorstellingen heeft bijgewoond, dat die allemaal 5 sterren verdienen.
Welgemoed sluiten we ons dus ‘s avonds aan in de de wachtrij voor de voorstelling, voldoende warm gekleed in verband met de nog steeds harde koude westenwind.
Vervolgens lopen we over het strand naar de tribunes nabij de vloedlijn. De mannen moeten plaatsnemen op de linker tribune aan de westkant en de vrouwen op de tribune aan de overzijde. (Rechter foto). Natuurlijk zijn er dames die illegaal op de mannentribune gaan zitten en omgekeerd. Maar bij het uitdelen van de hoofdtelefoons wordt gezegd dat de vrouwen een andere versie van het geluid krijgen dan de mannen. Ons kunnen ze alles wijsmaken. De reden is dat het stuk gaat over een maatschappij waarin de vrouwen de baas zijn. Hoe dan ook, ik prijs me gelukkig op de mannentribune te mogen zitten met nog enige beschutting tegen de wind. Ook worden daartoe dekens uitgedeeld.
Maar het mag allemaal niet baten. Na een half uur verlaat de eerste bezoeker de mannentribune. Of hij geshockeerd is door de voorstelling of last heeft van de kou is mij niet duidelijk. De copulatiescenes moeten nog komen, maar die kunnen de gemoederen ook niet echt verhitten. Inmiddels komt ook aan de overkant de uittocht op gang. De een na de ander die vertrekt levert deken en hoofdtelefoon in. De volhouders halen na ruim anderhalf uur opgelucht adem dat ze het gehaald hebben en zijn nog voldoende bij machte een behoorlijk applaus te produceren. En dat hebben de spelers ook volop verdiend, want aan hen heeft het niet gelegen.
Suze vangt nog de volgende conversatie op:
Een meisje vraagt na de hereniging met haar vriend aan hem: “Wat vond je ervan?”. Waarna hij antwoordt: “Ik vond er geen ruk aan, maar wij hadden tenminste bier”.
Wel heb ik na afloop Puck nog ter verantwoording geroepen vanwege de vijf sterren. “We wilden jullie oordeel niet beïnvloeden”, is haar verweer. Het blijkt dat zij (nog wel bij de lange versie) ook na 2 uur vertrokken waren….