Oerol (7 – slot)

Aan alles komt een eind. Dit wordt echt de laatste aflevering van mijn berichten over Oerol 2017. Het is uiteindelijk een flink feuilleton geworden.

De laatste dag begint druilerig. Omdat Suze en ik moeten poetsen om Topaas tegen het middaguur weer schoon op te leveren is dat niet zo erg. We hebben de laatste boot voor de terugreis besproken. Zo kunnen we de middag naar eigen inzicht invullen. De polsbandjes kunnen doorgeknipt, want we hebben alle gereserveerde voorstellingen achter de rug.

De hele week is de auto niet van de parkeerplaats af geweest. Nu ik het fietsenrek met de fietsen weer op de trekhaak heb geplaatst lijkt het me een goed idee nog even naar Oosterend te rijden. Op weg daarheen vatten we het plan op om bij Heartbreak Hotel, het strandpaviljoen bij Oosterend, te gaan lunchen. Inmiddels begint het ook op te klaren en is er weer wat blauw aan het zwerk te zien.

Bij de strandovergang wordt onze nieuwsgierigheid gewekt door enige activiteit op een grasveld naast de badweg. Op weg daarheen word ons door een daar aanwezige vrijwilligster gevraagd de oerolbandjes te tonen… Gelukkig ziet zij het ontbreken daarvan door de vingers als we vertellen dat we die in verband met ons op handen zijnde vertrek al hebben doorgeknipt.

Op het terrein zien we Nick Steur in de weer met een takel waaraan een zwaar rotsblok is opgehangen. Het wordt ons al snel duidelijk dat hij zich tot taak had gesteld dit blok met een punt naar beneden in een labiel evenwicht op een ander rotsblok te plaatsen.

Ademloos kijken we toe. Het heeft iets rustgevends Nick zo geconcentreerd aan het werk te zien.

Aangezien het tijdstip van voltooiing  niet te voorzien is gaan wij eerst maar eens lunchen in Heartbreak Hotel onder het toeziend oog van de “King”.

Teruggekeerd bij Nick Steur blijkt de steen geplaatst en is hij begonnen met het afbreken van de piramide waaraan de takel bevestigd is.

Nadat dit proces voltooid is, door een toeschouwer aangeduid als syfilisarbeid – hij was niet te overtuigen dat zoiets sisyfusarbeid heet, loopt Nick een aantal keer goedkeurend om zijn geklaarde klus en geeft zonder enige aankondiging een klein duwtje tegen het met zoveel inspanning geplaatste rotsblok waardoor zijn werkstuk tot ontzetting van het aanwezige publiek instort.

Helaas mis ik dit moment dan ook op video, maar Suze heeft gelukkig wel een foto gemaakt op het moment dat Nick het blok aantikt.

Wij stappen weer in de auto en rijden naar de dwarsdijk, die het einde van de hoofdweg markeert en een mooi uitzicht biedt op het wad en het begin van de Boschplaat. Enigszins teleurgesteld door het niet kunnen vastleggen van de val van het rotsblok, besluit ik het gebeuren daar in het klein na te spelen. Hieronder is te zien hoe Suze mijn performance heeft vastgelegd voor het nageslacht.

Na een klein uur heerlijk genieten van het zonnige weer en het uitzicht vertrekken we weer richting West-Terschelling. We zetten de auto in de wachtrij voor de boot en gaan nog even het dorp in om bij het Wakend Oog van een consumptie te genieten. Daarna is er nog  tijd om getuige te zijn van een stukje acrobatiek bij de Brandaris.

En zo zit onze Oerolweek erop. Anky zou gezegd hebben: dit was een week voor het Gouden Boekje!