Na een druilerig weekend waarin mijn enige activiteit buitenshuis boodschappen doen in het winkelcentrum was, kreeg ik behoefte aan wat meer lichaamsbeweging. Aan het eind van de zondagochtend waren de laatste buien naar het oosten weggedreven. Ik at nog twee beschuiten met aardbeien, pakte de fiets en vertrok richting Erm. Vanaf Ermerstrand loopt er een fietspad door een stukje bos en kun je via de Broeklanden naar Oosterhesselen fietsen. Maar kennelijk miste ik ergens een afslag, want ik kwam uit op een weg langs de Verlengde Hoogeveenschevaart. Mijn niet altijd betrouwbare richtingsgevoel zei me dat ik daar rechtsaf moest slaan. Na een paar honderd meter sloeg de twijfel toe. Gelukkig zag ik even verderop een brug over het kanaal. Toen ik daar het water overstak zag ik evenwel een verkeersbord met de aanduiding dat de weg in de beoogde richting doodliep. Dus besloot ik mijn verlies te nemen en terug te fietsen langs de VHV, maar wel aan de andere zijde. Ik houd er niet van dezelfde weg terug te nemen en vermijd dat als het even kan. Aangekomen ter hoogte van het verkeersplein Holsloot nam ik het besluit mijn focus te verleggen op Coevorden. Nauwelijks een paar kilometer verder werd ik aangesproken door een jongeman die mij in gebrekkig Nederlands vroeg welke richting hij moest nemen naar Nieuw-Amsterdam. Een blik op mijn IPhone leerde mij dat vanaf die locatie de beste route per fiets precies de richting was waarvandaan de vragensteller juist kwam. Omdat ik toch geen vast plan had voor mijn fietstocht bood ik aan hem te vergezellen naar Nieuw-Amsterdam. Zo kwamen we al fietsende in gesprek over de wijze waarop Esmai in Nederland terecht was gekomen. Hij was opgegroeid in Eritrea en 3 jaar geleden in Nederland aangekomen. Nadat hij in zijn geboorteland primair onderwijs had gevolgd kreeg hij een opleiding in de landbouw. Maar naar zijn zeggen was voor jonge Eritreeërs alleen een toekomst in het leger weggelegd. Waarbij met de officiële dienstplicht van 18 maanden in de praktijk flink de hand wordt gelicht. Je zit er al gauw 10 jaar aan vast. Een jaar of vijf geleden was hij met zijn vriendin naar Soedan gevlucht. Daar kwam hij in een vluchtelingenkamp en kon wat geld verdienen in de landbouw. Na een jaar vertrok hij met zijn vriendin naar Egypte. Van daaruit bereikte Esmai na het betalen van zo’n 4000 dollar per boot Europa. Zijn vriendin bleef achter in Egypte.
Op mijn vraag of er enig uitzicht op hereniging met zijn vriendin was, zei hij daar wel op te hopen. Hij kende wel een aantal medevluchtelingen waarbij dat gebeurd was. Maar voorzover ik het begreep betrof dit gehuwde stellen. Het helpt als je bewijsmateriaal in de vorm van documenten of foto’s kunt tonen. Esmai had nog wel contact met ouders, broers en zussen in Eritrea en met een broer die een jaar na hem ook was gevlucht.
In elk geval heeft Esmai een verblijfsvergunning en woonruimte in Coevorden. Op woensdag werkt hij in een kas bij Klazienaveen waar komkommers gekweekt worden. Verder krijgt hij nog driemaal per week taalles. Dat dat zijn vruchten afwerpt kan ik zeker beamen.
Inmiddels hadden we Nieuw-Amsterdam bereikt. Net toen ik hem wilde uitleggen langs welke weg hij het best terug kon fietsen sloeg het noodlot toe. Esmai merkte dat zijn achterband leegliep. Nu had ik toevallig mijn bandenplakset bij me. Nadat we met de bandenlichters de binnenband blootgelegd hadden (ook in praktisch opzicht was Esmai goed geïntegreerd) constateerde ik dat deze ter hoogte van het ventiel aan gort was. Plakken was onbegonnen werk. Ik stelde voor snel naar huis te fietsen en dan met het fietsenrek achterop de auto hem terug naar Coevorden te brengen. Maar dat aanbod sloeg hij af omdat hij wel de trein terug naar Coevorden kon nemen. Het station van Nieuw-Amsterdam wist hij wel te vinden. Maar een softijsje op het terras van snackbar “De Viersprong” wilde hij wel accepteren.
Mooi verhaal. Dat taalles voor die mensen helpt kan Giny beamen. Zij helpt hier in Amersfoort bij taallessen aan vluchtelingen.
Dank voor je reactie Johan. Wat goed dat Giny helpt bij taallessen. In verband met vluchtelingen was Amersfoort een dag na mijn ontmoeting met Esmai wel triest in het nieuws. Ook voor mij is het onbegrijpelijk dat een moeder uitgezet wordt terwijl haar kinderen hier volkomen geïntegreerd zijn. Diegenen die verantwoordelijk voor de uitzetting zijn mogen wel eens de hand in eigen boezem steken. Als ik het goed begrepen heb is deze actie een gevolg van een stroperige asielprocedure. Daar mogen kinderen nooit de dupe van worden.