Van de meeste dagen kun je voorspellen hoe ze eindigen. Bij mij is dat tijdens en na het avondeten naar DWDD en het journaal kijken en soms wat langer als er een interessant programma volgt. Ondertussen lees ik digitaal de NRC op mijn telefoon en probeer mijn tegenstanders bij wordfeud het leven zuur te maken door vindingrijke zetten.
Gisterochtend viel, terwijl ik de ochtendkrant doorbladerde, mijn oog op een artikel over Chip Taylor. Aanleiding vormde een optreden dat hij dezelfde avond in Borger zou geven.
Chip Taylor!!! In Borger, 20 km van mijn woonplaats! En het was al de vierde keer dat hij zijn opwachting zou maken in het Roots on the Road-podium VanSlag. Waar heb ik al die jaren geleefd?
Nu zult u zich misschien afvragen: “Chip Taylor, moet ik die kennen?”
Wie net als ik zijn “formative years” in de jaren ‘60 had, groeide op in een akoestisch landschap gevuld met de popmuziek die toen uit alle radio’s klonk. De namen van al die uitvoerende bandjes, zangers en zangeressen met bijbehorende hits staan in mijn geheugen gegrift. Mijn bovengemiddelde interesse in die muziek leidde er toe dat, in tweede instantie, ook de in kleine lettertjes vermelde namen van componisten (en soms de producers) mijn aandacht trokken. Weliswaar begon een aantal popmuzikanten met het schrijven van hun eigen repertoire, maar het singer-songwriter genre kwam pas enige jaren later tot volle bloei.
Na een korte periode van verminderde interesse in de popmuziek, kreeg ik onder invloed van VPRO radioprogramma’s zoals de Joe Blow Show en het zien van de documentairefilm over het Monterey Popfestival de smaak weer te pakken. Jimi Hendrix schreef in Monterey geschiedenis door zijn uitvoering van Chip Taylors “Wild Thing”, een tophit voor de Troggs in de lente van 1966. Hendrix maakte er een orgastische geluidsbrij van die uitmondde in het in brand steken ⇐ van zijn gitaar.
Ik ging weer popplaten kopen. John Lennon, Neil Young, Randy Newman, Gram Parsons, Leonard Cohen en (de leden van) The Band zijn voorbeelden van artiesten die hun eigen materiaal vertolkten en mijn platencollectie verrijkten. En op 19 mei 1979 kocht ik Chip Taylors LP “Some Of Us”, zijn tweede soloplaat op Warner Bros uit 1974.
Het begon te kriebelen. Zou er nog plek zijn vanavond? Niets wees erop dat het concert al uitverkocht was en dat voor iemand met zijn staat van dienst!
Een Wordfeud-vriendin (met die aanduiding doe ik haar tekort) informeerde via de chatfunctie hoe het met mij ging. Ik antwoordde: “Ik voel me heel goed. Ik denk er over vanavond naar een concert van Chip Taylor in Borger te gaan. Hij is oa de componist van het nummer “Angel In The Morning” van Merrilee Rush, een van mijn favoriete “female vocal” nummers.”
Zij antwoordde: “Wat leuk! Moet je doen!”
Soms heb ik een zetje nodig..
En zo meldde ik me omstreeks 8 uur ‘s avonds bij de kerk in het centrum van Borger met de vraag of er nog plaats voor mij was. Ik moest vooraf wel even zoeken naar een parkeerplek, vanwege het grote aantal auto’s rondom de kerk. De mevrouw die mij het toegangsbewijs verkocht vond dat ik wel wat op Chip leek. Dat oordeel laat ik aan anderen over, ik zie de gelijkenis niet zo. In elk geval weet ik zeker dat ik niet zo kan zingen als Chip, laat staan gitaar spelen.
Chip Taylor, optredend samen met zijn vaste gitarist John Platania, bleek een uiterst beminnelijke man. Elk nummer introduceerde hij met een uitgebreide toelichting. In de fragmenten van het concert die ik verderop publiceer heb ik in een paar gevallen een stuk van zijn inleiding opgenomen.
Op basis van zijn verhalen over zijn ontmoetingen met en betrokkenheid bij talloze muzikanten die er toe deden zou je hem de Forrest Gump van muziek uit de jaren ‘60 en ‘70 kunnen noemen.
Chips werkelijke naam is James Wesley Voight. De beroemde filmacteur Jon Voight (Midnight Cowboy, Golden Globe en Oscar winnaar) is een broer van hem. Diens dochter Angelina Jolie mag dus oom James (of oom Chip) zeggen.
Chip begon zijn optreden met een aantal nummers van “Last Chance”, zijn eerste plaat voor Warner Bros. Hij vertelde dat voordat de maatschappij deze plaat uit wilde brengen de beoordelingscommissie na beluistering van de nummers in stilzwijgen verzonk. Waarna het hoofd van de marketingafdeling na een tijd die een eeuwigheid leek te duren opstond met de woorden: “Het is een schitterende plaat…maar het is een countryplaat en Warner Bros. heeft geen country afdeling”. Niettemin werd de plaat uitgebracht en kreeg lovende kritieken, o.a. in het gezaghebbende tijdschrift “Rolling Stone”. Saillant detail: een van de nummers “I Read It In Rolling Stone”, zo vertelde Chip, was gebaseerd op een telefoongesprek dat hij met zijn broer Jon had naar aanleiding van een interview met Jon dat in het blad gepubliceerd was. Het ging over de verlegenheid die de geïnterviewde soms overkomt na het lezen van zijn uitspraken. (“Doggone and I said it and now I regret it”)
Bovenstaand nummer werd gevolgd door “(The Coal Fields Of ) Shikshinny”:
Het gedeelte voor de pauze werd afgerond met Angel Of The Morning, dat overigens voor het eerst door Evie Sands op de plaat werd gezet. Helaas voor haar ging kort daarna de platenmaatschappij failliet en kon Merrilee Rush met een bijna identieke versie met de eer strijken.
In de pauze nam ik de gelegenheid te baat even een luchtje te scheppen (de rokers hadden geen bezwaar) om daarna bij de tafel met CD’s de dubbel-CD + bonus DVD : “Last Chance – The Warner Bros. Years” te kopen. Behalve de geremasterde versie van de boven vermelde LP “Some Of Us” bevat de CD zijn andere Warner Bros. LP’s “Last Chance” (1973) en “This Side Of The Big River”. En als bonus een DVD met een live optreden uit 1973, opgenomen in Austin, Texas.
Het deel na de pauze opende Chip met zijn eerste countryhit “Me As I Am”, het openingsnummer van de “Some Of Us” – LP. :
In het vervolg van het concert vertelde Chip nog anecdotes over een andere passie: gokken en wedden bij paardenraces, maar uiteindelijk bleek dat moeilijk te combineren met het muzikantenbestaan zodat hij het laatste een tijdlang heeft opgeven. Maar uiteindelijk bleek de muziek toch meer bevrediging te geven.
Ook zijn speciale band met Nederland kwam aan de orde waar hij tot zijn grote verbazing toen hij op uitnodiging van Warner Bros. vertegenwoordiger Peter de Vos hier kwam optreden uitzonderlijk populair bleek te zijn.
Als laatste concertfragment hieronder de versie van “Wild Thing”, zoals we die, met een glansrol van John Platania, te zien en te horen kregen.
Na afloop van het concert nam Chip ruim de tijd voor het signeren van CD’s en het maken van foto’s.
Hij vroeg mijn naam en schreef voor mij op de CD: Cor-God Bless…Chip Taylor
Natuurlijk bedankte ik hem hartelijk en complimenteerde hem met het mooie concert!
Waarna hij nog alle tijd nam voor een fotomoment:
Tot slot hier nog een Chip Taylor compositie gezongen door Barbara Lewis: “Make Me Belong To You”, net als “Wild Thing” uit 1966, maar een compleet andere sfeer ademend.
Dank voor weer een mooi verhaal, Cor! Zo op zaterdagochtend, bij een kopje koffie, heb ik het Gerard voorgelezen. Compleet met foto’s en geluidsfragmenten kwam de goede man helemaal tot leven. Ik ben weer wat bijgeschoold op dit onderwerp 👍
Jullie zijn er vroeg bij Gerri! Als generatiegenoten kan ik me voorstellen dat het lezen van mijn verhaal ook weer mooie herinneringen oproept. Weer fijn te lezen dat mijn genoegens ook anderen plezier doen. En zoals altijd plaats ik mijn belevenissen graag in historisch perspectief. Dat deed Chip Taylor eigenlijk ook.
Bedankt voor je mooie verhaal Cor. Eventjes, heel eventjes kreeg ik het gevoel daar in de banken van het kerkje te zitten, genietend van een prachtig optreden,waar zoveel geschiedenis aan vast zit.
Dank voor je reactie Esther! Vanochtend heb ik zelf het hele stuk inclusief fragmenten herlezen/beluisterd/bekeken. Wat ben ik blij dat ik gegaan ben en ook een aantal liedjes heb opgenomen. Het geeft precies de sfeer van het concert weer en het gevoel dat het bij me oproept. En jij in het bijzonder bedankt voor het extra zetje!
Hallo Cor, met genoegen gelezen en beluisterd! Wat goed dat je gegaan bent zeg! En zulke mooie opnames! Ik moet je bekennen dat deze zanger mij niet bekend was! Ben dus ook op de hoogte en vond het bijzonder jullie zo samen op de foto te zien. Toch best wel een gelijkenis, al ben jij echt wel de jongste!
Mooi dat ik ook jou weer wat wijzer heb kunnen maken en wat de leeftijd betreft: Chip is van maart 1940, dus al bijna 10 jaar langer dan ik op onze mooie planeet! Of ik er over 10 jaar ook nog zo “jong” uitzie zal de tijd moet leren. Overigens is het wel bemoedigend dat de beide schoolfoto’s die bij het verhaal “Heintje Davidseffect” gepubliceerd zijn meerdere mensen het commentaar ontlokten dat bij mij geen veroudering zichtbaar was. Of het voelbaar is hou ik maar voor mezelf..😉
Ik was er ook op 2 november 2017, samen met mijn twee oudere broers. Ik heb heel goede herinneringen aan deze avond. De herinneringen voelen voor mij nu bitterzoet, omdat een van mijn broers onlangs plotseling is overleden. Maar het is voor mij heel fijn dat ik dit prachtige verslag met beeld en geluid even terug kan lezen en horen en de herinnering aan deze bijzondere avond levend kan houden, nu nog met pijn, maar hopelijk over een tijdje met een goed gevoel, omdat we zo’n fijne avond hebben gehad. Sweet memories.
Dankjewel voor dit prachtige verslag Cor.
Groeten van Appie
Dankjewel voor je mooie reactie Appie. Triest te lezen dat je broer is plotseling is overleden waarmee ik je alsnog wil condoleren. Toch fijn dat mijn beschrijving je misschien wat troost geeft doordat het een fijne herinnering oproept. Ik weet maar al te goed hoe gezamenlijke mooie ervaringen met een dierbare het leven ook later nog kleur geeft. Hartelijke groet Cor.