Pieterpad (1)

Jan houdt van uitdagingen, zowel op de fiets als te voet. Het zat er al op jonge leeftijd in. Als hij als peutertje er omstreeks bedtijd niet toe te bewegen was aanstalten te maken om naar zijn slaapkamer te gaan hoefde Anky maar te zeggen: “Ik denk dat ik het eerst boven ben”, of hij stoof de trap op. Hoewel hij de truc best doorzag kon hij er geen weerstand aan bieden. Wedstrijdjes, uitdagingen werkten altijd.

Zo kwam hij er in 2012 toe een paar maanden verlof op te nemen om een fietstocht door Europa te maken. Nora volgde dat jaar een opleiding aan INSEAD in Singapore en Fontainebleau.

Ook is hij inmiddels een gepassioneerd hardloper die zelfs 4 marathons heeft voltooid, waaronder één binnen drie uur.

In oktober komt Jan met een nieuw project op de proppen. Hij heeft het plan opgevat de helft van het Pieterpad in 6 dagen hardlopend af te leggen. Ik krijg daarbij de vraag voorgelegd of ik er iets voor voel hem op de fiets bij te staan bij deze onderneming. Na mijn geslaagde wadlooptocht naar Ameland begin september heb ik daar wel vertrouwen in. Bovendien ligt fietsen mij wel.

En zo sluit ik mij aan het begin van zijn tweede etappe bij Jan aan nadat Jornt  hem heeft begeleid op de eerste etappe van Pieterburen naar Groningen.

Bovenstaand filmpje van Jornt laat zien dat Jan er op de eerste kilometers al flink de pas in heeft.

Aangezien Jan elke dag 2 wandeletappes aaneenrijgt betekent dat in de praktijk elke dag de afstand van een marathon.

Bij ons vertrek vanaf Nienke haar woning breekt meteen de zon door en zijn de eerste uren geen regenbuien te verwachten. Jan heeft de “eur(opa)fiets” rijklaar voor mij gemaakt en de waterdichte fietstassen volgestouwd met alles wat we onderweg nodig zullen hebben. Er volgen een paar oefenrondjes voor het huis en we kunnen, uitgezwaaid door Nienke, Jornt en de kleinkinderen, vertrekken.

Voor het geval men na het bekijken van bovenstaand filmpje denkt dat ik meteen al de weg kwijt was: de route die Jan hier neemt is voor mijn fiets geblokkeerd.

Op weg naar het Noorderplantsoen, waar we aansluiting op het Pieterpad hebben, stuiten we nog op een kleine wegomlegging voor fietsers. Voor mij is dit in zoverre leuk dat het mij langs het woonadres uit mijn studiejaren voert en de straat waar Anky en ik tot 1977 gewoond hebben.

Aangekomen op de Pieterpadroute wijst Jan mij op de rood-witte markeringen die op punten langs de route zijn aangebracht en hoe door de vorm ervan richtingsveranderingen worden aangegeven. Ik merk spoedig dat Jan al aardig getraind is in het opmerken van deze markeringen, aangebracht op bomen, paaltjes of andere vaste objecten langs de route.

Door de binnenstad komen wij langs het Groninger Museum en het station en uiteindelijk via het honk van roeivereniging GYAS op het pad langs het Noord-Willemskanaal. Weldra wordt de omgeving landelijker en neem ik de gelegenheid te baat een eindje vooruit te fietsen om de volgende opname te maken.

Nadat ik Jan weer heb ingehaald gaan we onder de A28 door richting Haren. Het traject in Haren voert ondermeer langs het landgoed de Vijverberg waarop zich de instelling Het Behouden Huys bevindt, gespecialiseerd in de psychologische en therapeutische begeleiding van kankerpatiënten. Anky had daar gedurende de periode van haar ziekte regelmatig afspraken. Ondertussen wandelde ik dan over het landgoed en zag er regelmatig wandelaars passeren die aan hun rugzak te zien kennelijk ook het Pieterpad liepen. Het pad wordt wat verderop minder geplaveid dan het eerste deel van de route, maar is ook met de fiets nog redelijk begaanbaar.

Ik ben inmiddels redelijk gewend geraakt aan het rijden op de zwaarbeladen fiets. In Glimmen moet ik af en toe wel wat handig manoeuvreren om diepere plassen te ontwijken, maar dat gaat me redelijk goed af. Op een gegeven moment kan Jan een trap beklimmen om aan de andere kant van een geluidswal te komen,  maar moet ik de weg blijven volgen om op dezelfde plek te komen. Daar aangekomen blijkt Jan in geen velden of wegen meer te bekennen. Geen nood, de weg komt uit op een brug over de spoorbaan. Nadat ik daarover ben gereden kom ik op een tweesprong. Rechtsaf staat een bord met de aanduiding “doodlopende weg”. Hoewel mijn richtingsgevoel me ingeeft dat ik die weg moet kiezen besluit ik toch maar de andere kant uit te gaan nadat ik me ervan overtuigd heb dat er geen enkele Pieterpadaanduiding te vinden is. Het blijkt de verkeerde keuze, want als ik na enkele honderden meters nog geen enkele maal het rood-witte logo langs de weg en evenmin het silhouet van Jan in het vizier krijg besluit ik op mijn schreden terug te keren. En warempel, terug bij de tweesprong komt de Pieterpad aanduiding toch in beeld, maar Jan niet.

Ik blijf deze weg volgen maar zoals het verkeersbord al deed vermoeden komt er vrij spoedig een eind aan het verharde gedeelte. Het Pieterpad loopt verder langs een onverhard paadje waarover ik op de fiets zonder al te diep te gaan nog wel vooruit kan komen. Na korte tijd bereik ik opnieuw een tweesprong waarbij wel duidelijk aangegeven staat dat ik rechtsaf moet. Net om de bocht zie ik een flinke niet te omzeilen plas maar als ik me flink schrap zet lijkt mij die barrière wel te slechten. Dat blijkt schromelijke zelfoverschatting. Onder het wateroppervlak bevindt zich een zuigende modderlaag waarin de fiets onmiddellijk tot stilstand komt en ik bijgevolg met rijwiel en al kapseizend in de plas terechtkom. Zo ga ik alsnog tot de bodem… Onder het uiten van onwelvoeglijke taal slaag ik er met moeite in de fiets weer uit de plas te trekken en deze ernaast te parkeren. Wel is de stuurtas met daarin belangrijke attributen als de routebeschrijving en mijn boterhammen in het water achtergebleven. Op dat moment komt Jan als een geschenk uit de hemel weer bij mij terug. Hij is even verderop tot de conclusie gekomen dat de route daar absoluut onbegaanbaar voor fietsers is en kan nu met eigen ogen constateren dat ik dat al eerder op het traject heb ondervonden. Hij vist vervolgens het kletsnatte Pieterpadboekje uit het water, ik vind mijn in een plastic zakje verpakte lunch terug en Jan vervolgens zijn waterdicht verpakte mobiele telefoon, portemonnee en bankpas. Alleen de steeksleutel om de zadelhoogte te verstellen is onvindbaar en heeft ter hoogte van de Appelbergen zijn zeemansgraf gevonden. Maar die zal ik toch niet nodig hebben; voor mij is het zadel goed afgesteld.

Wij komen beide tot de slotsom dat de communicatie over de te volgen route beter had gemoeten. Ik eet mijn droog gebleven boterhammen op en in goed overleg besluiten wij dat ik terug zal fietsen om via verharde wegen naar Zuidlaren te rijden. Jan blijft het Pieterpad volgen en zal zich in Zuidlaren weer bij me aansluiten.