Pieterpad (3)

Over het weer hoeven we ons voor de nieuwe dag die ons te wachten stond geen illusies te maken. De voorspelling is duidelijk: langdurige regen. Dus eerst maar de gedroogde kleren inpakken en ons te goed doen aan een uitgebreid ontbijt in Hotel Erkelens.

We bespreken de te volgen strategie. Jan blijft natuurlijk het Pieterpad volgen en het lijkt het beste elkaar weer rond het middaguur in Schoonloo te treffen. Ik ben van plan de richting Grolloo aan te houden, waarbij ik zo snel mogelijk een fietsroute van het netwerk Drenthe probeer te bereiken. Terwijl ik mij nog in mijn regenpak hijs, vertrekt Jan alvast. Samen het Pieterpad volgen is, mede door het doornatte weer, geen optie.

Door regen rijden vind ik op zich geen probleem. Soms gedraag ik me dan als een merel. Luid een liedje fluitend trotseer ik de regen. Maar de temperatuur moet er dan ook naar zijn. Merels zingen ook niet in de herfst. Toch word ik in zo’n situatie wel wat meer op mezelf teruggeworpen. Ook nu kom ik er al fietsend toe allerlei aangelegenheden  te overdenken die me de laatste tijd bezighouden. Over hoe mijn leven het laatste jaar drastisch veranderd is en ik daarbij het gevoel heb daar prima mee om te gaan. Zoveel mensen om mij heen die voor mij veel betekenen, maar mij ook laten merken dat dat wederzijds is. Nu, op de fiets even alleen, maar zeker niet eenzaam. Ook Jan schreef over dit laatste behartenswaardige dingen op zijn “Op Fietse” blog in de post van 12 juni 2012. Hoe is het om alleen (op pad) te zijn? (Zijn blog is niet meer online).

Een paar kilometer buiten Rolde tref ik weer een plattegrond behorend bij een knooppuntenroute aan. Een handig hulpmiddel op de fiets van Jan is een klein kompasje waarmee je op ieder moment moeiteloos kunt vaststellen in welke richting je rijdt. Ik koers in zuidelijke richting over het fietspad langs de N376. Links en rechts van mij bieden de landerijen in de regen een troosteloze aanblik. Ook de wind is wat aangewakkerd. Ik ben blij dat ik in de buurt van Grolloo rechtsaf word gestuurd en nog een stuk beschut kan afleggen over een fietspad door een bosrijkere omgeving.

In Grolloo stap ik verregend af bij knooppunt 80 en stuur vanaf die plek een foto naar mijn trouwste volgers met als bijschrift een verwijzing naar de titel van de LP “Groeten uit Grollo” van Cuby & The Blizzards uit 1967.

Het Pieterpad volgt ten opzichte van de fietsroute die ik neem een meer naar het oosten gelegen traject. Het ziet er derhalve niet naar uit dat ik Jan voor Schoonloo nog zal treffen. Bestudering van de plattegrond levert een aantal knooppunten die mij de richting van boswachterij Schoonloo wijzen. Zo rijd ik na het verlaten van Grolloo een tijdje door redelijk beschut gebied, wat het fietsen wel aangenamer maakt. Ik vorder gestaag. Als ik Schoonloo op een paar kilometer genaderd ben zie ik ineens weer markeringen die aangeven dat ik mij op het Pieterpad bevind. Bijna onder de rook van Schoonloo gearriveerd bereik ik het begin van een fietspad waarnaar ook de Pieterpadwandelaars worden verwezen. De paddenstoel erbij geeft echter aan dat die richting naar Schoonoord voert, terwijl ik voor Schoonloo de weg moet blijven volgen. Ik twijfel over de te kiezen route, maar bedenk tegelijkertijd dat het niet waarschijnlijk is dat Jan zich nog voor mij zal bevinden. Ik besluit hem te bellen, maar hij neemt niet op. “Laat ik het er maar op wagen om terug te fietsen”, spreek ik tot mijzelf, “dan rijd ik hem tegemoet.” Terug op het punt vanwaar mijn fietsroute samenvalt met het Pieterpad zie ik dat Jan teruggebeld heeft. Nu krijg ik wel een hijgende hardloper aan de lijn, hoewel lijn….Weer zo’n zegswijze stammend uit het pre-mobiele tijdperk. Jan verwacht over een klein kwartier op het punt te zijn waar ik mij bevind. Ik fiets nog een klein stukje de Koestukkenweg op en posteer mij in de berm, turend in de verte of ik hem al kan zien. Ik hoef niet lang te wachten voordat ik Jan, die in gestrekte draf nadert, in het vizier krijg.

Bij mij aangekomen maan ik Jan nog een kilometer door te rennen en dan even bij een speciaal bankje op mij te wachten voor een fotomoment.

Bovenstaande foto’s illustreren treffend hoe wij ons elk op onze eigen wijze gewapend hebben tegen de weersomstandigheden op deze dag.

We vervolgen gezamenlijk onze weg tot het begin van het eerder genoemde fietspad. Jan neemt de Pieterpadroute naar Schoonloo, ik blijf de weg volgen. We treffen elkaar even later weer bij café Hegeman waar we ons te goed doen aan koffie met appelgebak. Na het voorbijtrekken van een aantal intensieve regenbuien zijn wij weer voldoende op krachten gekomen om onze tocht te hervatten.

Met de blik op oneindig fietst ik stug door naar Schoonoord, een voor mij vertrouwde naam omdat het huis waarin ik geboren ben dezelfde naam draagt.

Vooraf hebben we afgesproken elkaar weer te treffen bij de horecagelegenheid van het openluchtmuseum Brammert en Ellert, geopend volgens Google. Echter bij mijn aankomst ter plekke blijkt die zaak tot april gesloten. Dus fietst ik door naar café de Haven bij het Oranjekanaal dat als enige wel geopend is.

Enigzins beschroomd stapt ik gehuld in mijn kletsnatte regenpak het etablissement binnen. Voorzichtig loop ik naar de bar om de uitbater te vragen of ik een kop koffie mag bestellen en waar ik het best zolang mijn natte spullen neer kan leggen. Op de biljarttafels in het deel van de gelagkamer naast de bar speelt een aantal oudere dorpelingen geanimeerd hun spel. De stuurtas heb ik bij binnenkomst meteen op het eerste het beste tafeltje neergelegd. De wijze waarop de cafébaas mij begroet kan het beste als nogal gereserveerd omschreven worden. Het is duidelijk dat hij niet gecharmeerd is van mijn natte verschijning, zeker als ook nog blijkt dat mijn stuurtas een flinke plas op de tafel heeft achtergelaten. Ik mag de jas van mijn regenpak op de kapstok bij de ingang hangen en mijn handschoenen en stuurtas op de verwarming te drogen leggen. Een stoel zonder bekleding wordt mij toegeschoven en met een doek de tafel gedroogd. Ik waarschuw de kroegbaas maar vast dat ook mijn zoon nog onderweg naar zijn café is…

Na korte tijd maakt ook Jan, ik heb hem mijn locatie geappt, zijn opwachting. Aanvankelijk hebben we het plan dat Jan de route van het Pieterpad zal blijven volgen, eventueel zelfs voorbij Sleen – het eindpunt van de etappe vandaag. Intussen zal ik dan vooruit naar huis fietsen en met Anky’s oude fiets mij vervolgens naar station Emmen-Zuid spoeden. Daar heb ik zondagochtend de auto neergezet toen ik de trein en vervolgens de bus naar Groningen heb genomen. Vanaf het station zal ik dan naar de plek rijden waar Jan op dat moment is en met hem naar mijn huis terugrijden.

Jan stelt nu voor gezamenlijk linea recta naar mijn huis in Emmen te gaan, mede met het oog op de reeds geleden ontberingen. Bovendien begin ik meer te hoesten en krijg wat last van mijn knieën. En natuurlijk is samen fietsen ook gezelliger. Omdat dit traject uitsluitend over verharde wegen gaat, wisselt Jan van schoeisel, waarna wij weer vertrekken uit café de Haven.

Gelukkig is het inmiddels droog geworden. Via het fietspad langs de N376 door boswachterij Sleenerzand komen we in Noord-Sleen. Van daaruit zetten we koers naar Westenesch. Het looptempo van Jan is nog steeds indrukwekkend hoog, mijn fietstempo net zo indrukwekkend laag, wat mij een pijnlijker gevoel in mijn knieën geeft. Ondertussen krijg ik nog een telefoontje dat ik moet beantwoorden. Als ik Jan weer achterhaald heb – hij is inmiddels bij het Oranjekanaal in Westenesch – vertelt hij dat hij nog bij een huis aangesproken is door de bewoner met het verzoek nog even te helpen één of ander zwaar voorwerp weg te dragen. Jan bedankte assertief voor de eer met de mededeling dat hij hardlopend van Rolde is komen lopen en niet zit te wachten op een extra inspanning. Nog verbolgen oppert Jan dat de goede man waarschijnlijk geen idee heeft waar Rolde ligt.

Nadat ik Jan achterhaald heb, besluiten we dat ik nu snel naar huis zal doorfietsen en Jan bij Station Emmen-Zuid de auto zal ophalen.

Als ik de sleutel in het slot van de garagedeur stak hoor ik achter mij een auto de oprit oprijden. Jan heeft de voorsprong die ik met de fiets heb opgebouwd al weer teniet gedaan. Bij mij is het kaarsje uit, maar Jan heeft zelfs nog de energie om boodschappen te doen en een pastamaaltijd te bereiden.