Bij de planning vooraf had Jan twee hotelovernachtingen in gedachten. De eerste in Rolde en de tweede in etappeplaats Hellendoorn. Met vooruitziende blik had hij in Hellendoorn evenwel nog niets geboekt. Toen ik hem na afloop van de vierde etappe daarnaar vroeg, ontvouwde hij een aangepast plan. Omdat ook de volgende etappe voor een groot deel langs voor de fiets slecht toegankelijke paden voerde leek het hem beter dat ik hem met de auto op een aantal geschikte punten zou opwachten. Bovendien zag hij ook wel dat fietsen voor mij vanwege mijn luchtweginfectie en de daarmee gepaard gaande verschijnselen geen goed idee was. Voorafgaand aan de laatste etappe kon Jan bij Nora’s ouders in Borculo overnachten. En Gerri (Nora’s moeder) was maar al te graag bereid Jan in Nijverdal “van mij over te nemen”. Nijverdal bleek iets handiger dan Hellendoorn met het oog op de terugtocht per trein naar huis, na voltooiing van zijn missie. Een voor Jan essentiële voorwaarde was wel dat het totaal gelopen Pieterpad-traject tussen Pieterburen en Vorden aaneengesloten moest zijn.
Dus stapten wij woensdagochtend in de auto en reden naar Hardenberg tot vlakbij het punt waar Jan de etappe van dinsdag was begonnen. Jan stapte uit, ik nam het stuur over en reed naar de “Stuw bij Junne”, de plek waar het Pieterpad de Overijsselse Vecht kruist. In afwachting van Jans aankomst schoot ik al vast wat plaatjes. Zo’n onderneming brengt je toch op onverwacht mooie plekjes.
Na een half uur zag ik Jan aankomen.
Natuurlijk moest ook de passage over de Vecht vastgelegd worden.
We spraken af dat ik in het centrum van Ommen op zoek zou gaan naar een geschikte locatie om te lunchen, waarna Jan zijn weg vervolgde.
Ruim op tijd voor Jans aankomst in Ommen installeerde ik me aan een tafeltje in lunchroom Smaak! in de Brugstraat. Ik bestelde vast een cappuccino en bestudeerde de vervolgroute in het Pieterpadboekje op zoek naar een geschikte ontmoetingsplek. De afspraak met Gerri was dat we haar rond 16h00 bij Bakker Bart in Nijverdal zouden treffen. Nadat Jan gearriveerd was bestelden we een pannenkoek en waren we het er snel over eens dat de volgende handige stopplaats in de nabijheid van het theehuis bij de Lemelerberg was. Terwijl ik afrekende haalde Jan nog de nodige spullen uit de auto, waarna we weer elk onze eigen weg gingen.
Bij de Lemelerberg aangekomen verkende ik even de omgeving om uit te zoeken waar ik precies moest zijn om op het Pieterpad te komen.
Ondertussen sprak een vrouw in een scootmobiel mij aan met de vraag of het wat hoger gelegen theehuis open was. Ze had een taxi gereserveerd die pas over een uur zou komen. Ik moest haar teleurstellen. Een briefje op de toegangsdeur vermeldde dat het alleen in het weekend geopend was. Ook voor mij belangrijke informatie, omdat ik twee zondagen later een wandelafspraak in de omgeving van Ommen had, maar nog geen locatie. En het landschap sprak me wel aan, ondanks de mist van deze dag.
Voor de vrouw in de scootmobiel zat er niets anders op dan nog een uur rondjes te rijden.
Bij de Lemelerberg in de mist…
Weldra vond ik het Pieterpad en liep ik Jan tegemoet. Het duurde niet lang voordat ik hem aan zag komen. Opnieuw werd ik blij begroet!
En namen we ter plekke kort de tijd voor nog een paar foto’s:
Daarna hervatte Jan zijn tocht en liep ik terug naar de auto om mij naar Nijverdal te spoeden. Nadat ik de auto daar geparkeerd had trof ik Gerri rond de afgesproken tijd vlakbij Bakker Bart en stelde ik voor naar eetcafé de Gulle Goedzak te lopen om daar Jans aankomst af te wachten. Terwijl wij ons al aan een consumptie te goed deden verscheen Jan een half uurtje later. Ook de voorlaatste etappe was succesvol verlopen.
Nadat Jan zijn spullen uit mijn vlakbij geparkeerde auto had gepakt, vertrok hij met Gerri naar Borculo en reed ik terug naar Emmen. Mijn begeleidingstaak zat erop.
De volgende dag, 30 november, bracht Gerri Jan naar het vetrekpunt van de laatste etappe in Vorden. Zelf omschrijft ze dat, trots als ze is op haar schoonzoon, als een eervolle taak.
Omstreeks half elf vertrok Jan en om 17h32 ontving ik de volgende foto met bijschrift:
De zesdaagse veldtocht zat erop. Op de foto waren de inspanningen hem niet aan te zien.
Een prachtig verhaal met mooie foto’s! Een mooi document om op terug te zien!
We hebben genoten!!!! EIND GOED AL GOED🤗
Dank je Aukje! Ik ook. Nu even een paar dagen bijkomen, maar ik heb nog genoeg onderwerpen liggen waarover ik nog wil schrijven. Mijn schoonmoeder zou vroeger zeggen: “Hij komt aan het werk niet toe!” Maar wat zou het, als je in de eerste plaats de dingen doet waar je plezier aan beleeft. Life’s too short…
Bedankt voor de liefdevolle vastlegging, pap! Mooi om over enkele jaren terug te lezen.
En jij opnieuw bedankt voor deze prachtige gezamenlijke activiteit! Wat is het fijn om af en toe samen met je kinderen iets bijzonders te ondernemen!