Oerol – 2018 Westerkeyn

Ook dit jaar breng ik de Oerolweek samen met Suze op Terschelling door. Het kloppend hart van het festival bevindt zich op het terrein de Westerkeyn. Vroeger stond daar een hotel met die naam, maar nu is het enkel een door elzensingels omgeven weide. Nog steeds heeft deze plek een toeristische bestemming, reden voor de grondeigenaar om daar in de toekomst meer rendement uit te halen. En zo is het nu al jaar in jaar uit de vraag of deze locatie weer beschikbaar is als centrum voor de Oerolactiviteiten.

Hoe het ook zij, opnieuw is deze plek dit jaar weer het startpunt van onze Oerolweek.

Na het stallen van onze fietsen tussen de honderden andere fietsen krijgen we na het afhalen van het Oerolbandje toegang tot het festival.

Voor bezoekers met een huurfiets is het dikwijls een hachelijke onderneming tussen al die fietsen je eigen exemplaar terug te vinden. Maar sommigen hebben dat vindingrijk opgelost:

Opnieuw fotografeert Suze weer een hele collectie opmerkelijke fietsversieringen, waarvan hierboven een voorbeeld.

Op het festivalterrein is het een bonte mengeling van soms vreemd uitgedoste bezoekers, acts, gebouwtjes en attracties.

We nemen er rustig de tijd voor eerst wat rond te kijken om vervolgens onszelf op een glas witte wijn te trakteren en vanaf een redelijk comfortabele zitplaats verder de gebeurtenissen te volgen.

Na het hervatten van onze tocht over het festivalterrein, lopen wij beide heren op de afbeelding rechtsboven tegen het lijf. Zij plaatsen hun extravagante bontmutsen op onze hoofden en bieden aan ons zo te portretteren.

Gelukkig kunnen we deze daarna meteen teruggeven, want blootshoofds is het bij de heersende temperatuur aanzienlijk aangenamer.

De 5 op het bankje gefotografeerde personen zijn in afwachting van hun beurt om plaats te nemen in de “relaxerette”, een traag ronddraaiende installatie van hangmatten, waarin je volgens de beschrijving met een koptelefoon op verhalen en geluiden krijgt te horen die je gedachten eventjes stil zetten. Je ligt in een hangmat en staart naar de wolken. Het rumoer vervliegt en langzaam zak je weg in een andere omgeving.

Wij kiezen ervoor ons aan te sluiten bij een rij wachtenden voor de minivoorstelling “Headspace” van Electric Circus.

Headspace is een installatie bestaande uit miniatuurvoorstellingen, uitgevoerd door robot-poppen en geprogrammeerde machientjes. Toeschouwers kunnen één voor één plaatsnemen in een groot hoofd, dat je als een helm kunt opzetten. Kijk even in een ander hoofd met een andere gedachte… Er zijn 3 hoofden met 3 verschillende verhalen. Alles wat er te zien en horen valt, is tastbaar aanwezig, héél dicht bij de toeschouwer. Er worden geen schermen of projectie gebruikt en alle geluiden worden ter plekke akoestisch gegenereerd. It’s Non-Virtual-Reality!

Tijdens het opschuiven van de rij passeren we een aantal gadgets die de wachtenden in de rij enige afleiding bezorgen:

Suze is net voor mij aan de beurt en hoe dat er voor mij uitziet laat de volgende foto zien.

Achteraf kunnen we vaststellen dat we verschillende voorstellingen hebben gezien. In het hoofd waarin ik keek zag ik onder een sterrenhemel langzaam een vriendelijk zwaaiend poppetje met een berenhoofd oprijzen uit het water. Alles onder begeleiding van kabbelende klanken. Aan het eind van de voorstelling springt het poppetje met een grote boog uit en weer in het water. Dan blijkt uit de staartvin op de plek waar ik 2 beentjes verwacht dat het figuurtje een soort zeemeermin voorstelt.

Op woensdag zal ik in alle vroegte (naar Oerolbegrippen) nogmaals terugkeren naar het festivalterrein. Afgezien van de aankomstdag is de donderdag de enige dag waarop we vooraf geen voorstelling geboekt hebben. De voorstelling “George en Eran worden racisten” hebben we door de voorverkoopperikelen niet vooraf kunnen boeken zodat we op de eilandverkoop zijn aangewezen om kaarten te bemachtigen. Er zit dus voor mij niets anders op dan op de dag ervoor een poging te wagen kaarten te krijgen. De kassa gaat om 10 uur open, het TV scherm toont nog de groene balk achter de beide voorstellingen waarmee aangeduid wordt dat er nog kaarten beschikbaar zijn. Ik heb volgnummer 129… maar bij 70 zijn beide balkjes rood gekleurd. Een teleurstelling dus. Voorlopig moet ik het met deze recensie 👈 doen.

Voor ik aan de beurt ben heb ik nog even telefonisch contact met Suze voor een alternatief. Nadat ik daar kaarten voor heb gekregen en zal betalen weigert de pinautomaat: betalingsverkeer op het hele terrein ligt plat… Als de storing een kwartier later verholpen is en ik de toegangskaarten krijg zie ik dat het kaarten voor dezelfde middag zijn en dat is nu juist niet de bedoeling. Een andere medewerker moet eraan te pas komen het hierdoor ontstane probleem op te lossen: ik krijg mijn geld nog weer een kwartier later contant terug. Het wordt dan nog enigszins haastwerk om op tijd bij onze voorstelling van 12.00 h te zijn. Gelukkig ben ik met de auto naar de Westerkeyn gereden. Eén van de weinige keren dat die in plaats van de fiets gebruikt is.

Helemaal vergeefs is dat tweede bezoek aan het festivalterrein niet geweest. Op het terrein zijn vier uitkijkposten in de vorm van een stoel op zo’n hoogte geplaatst dat je (eventueel met de daar aanwezige verrekijkers) vanuit drie ervan over de bomen naar het westen kan kijken. De vierde is met de kijkrichting naar het oosten geplaatst. De uitkijkposten zijn onderdeel van de expeditie NAP (Nieuw Antropoceens Peil), een landartproject van Marc van Vliet. In dit project wordt door middel van 160 blauwgroene palen de verwachte waterhoogte in de 22e eeuw gevisualiseerd.

Deze land-art installatie van Marc van Vliet is geïnspireerd op het boek ‘Requiem for a Species’, waarin Clive Hamilton klimaatverandering onderzoekt. Het wordt warmer. De zeespiegel stijgt. Terschelling is Nederland in het klein: strand, duinen, bos, bebouwing, polder en een dijk. 

Wij hadden op zondagmiddag tijdens de fietstocht van Midsland naar West-Terschelling al het ene “uiteinde” van dit project gezien.

Vanuit de wadden zee zijn de palen zichtbaar die de verwachte waterhoogte in de 22e eeuw visualiseren

Zicht op palen door ring vanuit de stoel

Palen in noordelijke richting vanaf de waddendijk

Twee foto’s tonen de palen zoals die in de Waddenzee te zien zijn. Op de derde foto is te zien hoe de lijn zich in de polder voortzet. Later in de middag zien we ook nog zo’n paal in de duinen tussen West aan Zee en Midsland aan Zee nauwelijks boven de grond uitsteken. Op het festivalterrein neem ik voordat de kaartverkoop start de gelegenheid te baat mijn hoogtevrees te overwinnen en in een van de stoelen plaats te nemen. Op het plankje dat je, net als bij een ouderwetse kinderstoel, voor je neer kan klappen is een kaart van Terschelling afgebeeld met daarop de locaties van de palen. Met de aanwezige verrekijker zou je dan een aantal kunnen zien. Ik kies ervoor een foto te nemen met mijn IPhone en heb het zo druk met het voorkómen dat die vanaf die hoogte uit mijn handen zal vallen dat ik de verrekijker maar laat voor wat het is. Die palen heb ik van daaruit dus niet gezien. Wel kan ik mijn buurman (nadat ik weer met beide benen op de grond sta) uitleg geven over het project en wat hij eventueel had kunnen zien.

Uitzicht naar Midsland vanuit de hoge stoel

Vanuit de hoge stoel in westelijk richting langs Midsland-Noord

Selfie in de hoge stoel