[Een opmerking vooraf voor de volgers van mijn blog: in de mail die jullie ontvangen na publicatie van een nieuw bericht staat een uitgeklede versie van de post. Foto’s zijn wel zichtbaar, maar video’s worden niet afgespeeld. Jullie doen jezelf tekort als je niet meteen doorschakelt naar het blog zelf: corscorner.com. De kleinere foto’s (in een “galerij”) zijn te vergroten door er op te klikken. Overigens staat de link naar het blog ook in de mail.]
Het diner ‘s avonds is niet alleen een aangename kennismaking met de Tanzaniaanse keuken, maar ook de gelegenheid ervaringen uit te wisselen met de andere toeristen. Een gespreksonderwerp is er altijd wel. De eerste twee avonden bevindt zich onder onze tafelgenoten een Canadees echtpaar. Ze zijn afkomstig uit Toronto, een stad waarin Wim en Puck op een van hun reizen ooit enkele dagen doorbrachten en waardoor de bijzondere architectuur van het Royal Ontario Museum van die stad ter sprake komt. Ook de ruimhartige Canadese omgang met asielzoekers, in onze ogen een voorbeeld voor veel andere landen, wordt becommentarieerd. Het stel blijkt minder gecharmeerd van Trudeau’s aanpak daarvan. Het relativeert in elk geval de kijk die je als buitenlander op ‘s lands politieke situatie hebt.
De manager van Camp Moru zit ook bij ons aan tafel. Als we het over onderwijs krijgen, betrekt Puck hem bij het gesprek door te vragen naar de organisatie daarvan in Tanzania. Met haar onderwijservaring weet Puck maar al te goed hoe je zoiets doet.
We gingen ervan uit dat we tijdens ons verblijf in Serengeti, ver van de bewoonde wereld, verstoken zouden zijn van internet. Ik heb vanuit Arusha het thuisfront daar ook voor gewaarschuwd. De Canadese heeft echter ontdekt dat hier in de ontmoetingsruimte wel WiFi is, alleen achter slot en grendel. Waarop de manager haar er op wijst dat er ook een vrije verbinding beschikbaar is. Ze checkt het meteen en krijgt onmiddellijk berichtjes, zoals een melding van haar buurvrouw dat deze de vuilnis aan de straat heeft gezet. Een hele geruststelling…
Haar man is duidelijk minder geneigd tot bereikbaarheid als het om contact via sociale media gaat. Als iemand hem wil spreken moet die maar bellen. Waarna het gesprek verder gaat over de invloed van internet op ons leven.
Voor mij is de beschikbaarheid van WiFi aanleiding naaste familie en een aantal vrienden vanaf nu aan het einde van de dag een paar met mijn Iphone gemaakte beelden toe te sturen. Ik merk snel hoe dat op prijs wordt gesteld. Wims superieure opnamen zullen na thuiskomst de reflectieve stukjes die ik nu op mijn blog publiceer verluchtigen.
De volgende dag wacht ons één lange safari-rit die ‘s ochtends vroeg start en waarbij we pas laat in de middag terugkeren. Daarmee wijken we af van het basisrooster met twee safari’s op een dag. Dit heeft als voordeel dat we een gebied dat verder weg ligt kunnen bereiken. Behalve het ontbijt neemt Joël dan ook een lunch mee.
Niet ver van ons kamp zien we een Gevlekte Hyena. ‘s Nachts horen we ze soms in de buurt van de tent. Mochten we daarover nog twijfels hebben, dan loopt hier levend bewijsmateriaal.
Iets verderop worden we door een groep Buffels met hun altijd uitdrukkingsloze blik aangestaard. Het lijkt telkens weer of elke emotie hun vreemd is.
Daarna voert Joël het tempo flink op en bereiken we vrij spoedig een vlak gebied met mooie vergezichten. In de verte zien we zelfs ballonvaarders excursies boven de migratiestromen uitvoeren.
Na enige tijd wordt onze aandacht gevestigd op een luid alarmerende Diadeemkievit (Crowned Lapwing). De aanwezigheid van een Jakhals blijkt de aanleiding voor het gedrag van deze prachtige vogel.
Wim fotografeert en filmt de Kievit, maar mist daardoor de Jakhals.
Op de savanne zien we nu ook de imposante Struisvogels (Common Ostriches).
Struisvogel (m) 
Savanne met Acacia 
Struisvogels (v)
Doorrijdend komen we in een gebied waar her en der op de vlakte rotsformaties met afwijkende begroeiing opdoemen: Kopjes. Het landschap hier is ontstaan uit de asregen ten gevolge van vulkaanuitbarstingen, miljoenen jaren geleden. Deze erupties bedekten de vlakte met een vruchtbare bovenlaag, rijk aan mineralen, bovenop een hardere grondlaag die hard-pan genoemd wordt. Die harde onderlaag is ondoordringbaar voor diep wortelende bomen, waardoor het landschap gekenmerkt wordt door de minder diep wortelende grassen vol voedzame ingrediënten. Deze oefenen een grote aantrekkingskracht uit op grazende dieren zoals Zebra’s, Gnoes, Impala’s en de Thomson’s Gazelle. De ondiep wortelende Acacia is de enige boom die zich op deze grond kan handhaven. De “Kopjes” bestaan uit heel oud metamorf gesteente dat in de loop van de tijd door de erosie van het omringende, veel zachtere, vulkanische gesteente “de kop” boven het landschap kon uitsteken. Nu zijn het toevluchtsoorden voor veel roofdieren vanwege de relatieve koelte onder de begroeiing wanneer de savanne volop in de hete zon ligt. Bovendien zijn de rotsen ook perfecte uitkijkpunten voor Luipaarden, Leeuwen en Cheeta’s om potentiële prooien in de omgeving te lokaliseren.
We rijden naar zo’n “kopje” toe. De rondom die rots verzamelde terreinwagens zijn een aanwijzing dat daar wat te doen is. Inderdaad, de met kijkers en fotoapparatuur gewapende toeristen die hun hoofd boven het dak van de auto naast de onze uitsteken fluisteren ons toe dat op de rots een Luipaard met twee kleintjes scharrelt. Tussen de begroeiing is het lastig een glimp van ze op te vangen, maar Wim krijgt met zijn camera toch op een gegeven moment de moeder mooi in beeld.
Als we genoeg van het met weinig succes turen in de bosjes krijgen rijdt Joël verder met het plan eerst maar eens een rustig plekje voor het ontbijt en de koffie te zoeken. Echter nauwelijks een kilometer verder zien we opnieuw een samenscholing van safari-auto’s en dat betekent eerst kijken wat daar aan de hand is. Via de boordradio verneemt Joël dat onder een groepje bomen zich een Cheeta-gezin schuilhoudt. Aanvankelijk laat alleen de moeder zich af en toe zien.
De weg maakt een U-vormige bocht rondom de plek waar zich de Cheeta’s bevinden. In de hoop aan de andere kant wat meer te kunnen zien rijden we daarom even verder. Ons geduld wordt beloond, al zien we in eerste instantie alleen een volwassen cheeta.
Een Cheeta is goed te herkennen aan de zwarte “traansporen” vanuit de ooghoeken 
Maar dan zijn, met enige moeite, in het hoge gras de welpjes te zien.
Onderwijl hebben we ontbeten en koffie gedronken en rijden terug naar het eerder bezochte kopje. Voor we daar aankomen zien we moeder Luipaard over de vlakte struinen. En we zijn niet de enige. Onverstoorbaar komt ze onze richting op. Als een vliegenzwerm, aangelokt door de geur van een paardenvijg, komen nu ook voor en achter ons safariauto’s toegesneld. En dat leidt tot de bizarre situatie in het volgende filmpje:
Het luipaard springt vervolgens op een rots, waarna het alle fotografen ruimschoots de gelegenheid geeft mooie plaatjes te schieten.
Als het luipaard weer terugloopt naar haar jongen op het kopje maken we daar nog een rondje in de hoop nog iets van haar welpen te kunnen zien, maar die hebben zich goed verscholen.
Onze volgende stop is op een plek waar, zoals Joël het noemt, “two mating Lions are showing up”. Als leeuwen paren komen ze globaal elk kwartier tot de daad. Althans zolang mevrouw nog voldoende energie heeft. En uiteindelijk bepaalt zij of het ervan komt. Het volgende filmpje, ook geschikt voor de jeugdige lezers, illustreert het.
Joël vertelt nog dat de vruchtbare periode van de leeuwin doorgaans maximaal een week duurt. Voor de paring verlaten ze de groep, niets menselijks is de dieren vreemd. In de hoop dat ons voyeurisme alsnog beloond wordt met een geslaagde toenaderingspoging van de hitsige leeuwenkoning wachten we nog een tijdje, maar zonder succes.
Als we verder rijden, passeren we een plasje met waadvogels. Ik herken de Heilige Ibis (Sacred Ibis) en Steltkluten (Black-winged Stilts). Thuis determineer ik de eend als Roodbekpijlstaart (Red-billed Teal).
Kijken we naar een andere kant, dan zien we een groepje Wildebeesten vergezeld door Zebras.
Inmiddels zijn we in een gebied terechtgekomen dat Joël omschrijft als een jachtgebied bij uitstek geschikt voor Cheeta’s. Een belangrijke prooi vormen de Thomson’s Gazelles, liefkozend aangeduid als “Tommys“. Maar in plaats van een Tommy als slachtoffer van een Cheeta zijn we getuige van de geboorte. We zien in het hoge gras hoe de bevalling verloopt en de Gazelle nadat haar jong ter wereld is gekomen het schoon likt. Vervolgens maakt de moeder zich uit de voeten om een eind verderop de gang van zaken af te wachten. Dat is geen onverschilligheid, maar tactiek om eventueel in de buurt jagende Cheeta’s op een dwaalspoor te zetten. Een pasgeboren Tommy is reukloos, maar de moeder niet. En Cheeta’s kunnen goed ruiken.
Een Tommy bevalt 
Moeder wacht tot de pasgeborene zich bij haar voegt
Joël vertelt dat het ongeveer een kwartier duurt voordat een pasgeboren Gazelle staat en de moeder kan opzoeken. Om dit proces niet te verstoren wachten wij dat niet af, maar vervolgen onze safari.
Onderweg fotografeert Wim nog twee Senegaltrappen (White Bellied Bustards) en een Knobbelzwijn (Warthog).
Met het vorderen van de dag begint de temperatuur behoorlijk op te lopen. Bij twee excursies op een dag is dit de tijd voor de lunch met aansluitend de siësta. We komen weer in een omgeving met kopjes. Hier worden die voornamelijk door leeuwen bezet en op één ervan ontdekken we een leeuw met twee welpjes. De welpjes ravotten met elkaar hoog op een rots.
Wat lager trekt tussen andere hagedissen een felgekleurd exemplaar onze aandacht. Het is een Mwanza (Flat-headed Rock Agama). Een Nederlandse naam heb ik niet kunnen vinden, al komt Spiderman Agama in de buurt.
Het is een mooie plek om te lunchen en we nemen daar dan ook de tijd voor. Vanzelfsprekend wel in de jeep. Op het vervolgtraject vinden we nog veel meer leeuwen op ons pad. Hinderlijke vliegen zijn in de hitte ook actiever geworden. Een luierende leeuw ondervindt er zichtbaar hinder van.
In de verte pakken zich voor ons donkere wolken samen en Joël besluit om te keren en de terugtocht naar het kamp te aanvaarden. Niet lang daarna begint het te spetteren en moeten we het zeil aan de zijkanten naar beneden doen om droog te blijven. Het blijkt geen overbodige luxe.
Na verloop van tijd klaart het toch weer op en zien we laag aan de horizon zelfs een regenboog. Vanwege de hoogstaande zon staan de potten met goud aan de uiteinden van de regenboog hier veel dichter bij elkaar dan in Nederland!
Bij terugkomst in Camp Moru worden we weer van harte begroet door de manager en zijn de stokers al aan het werk gegaan om het water op te warmen voor de “bucket shower”. Een 5-sterren safari!
Weer een leerzaam stuk 👍. Leuk ook, die filmpjes. De ravottende leeuwenwelpjes zijn echt té schattig 😍.
Leerzaam…ja. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan Annelies..