In “Schoonoord“, het huis op Terschelling waarin mijn ouders pensiongasten ontvingen vanaf het moment dat zij het na hun huwelijk in 1937 betrokken, lag ook een gastenboek. Hierin konden gasten reacties naar aanleiding van hun verblijf in “Schoonoord” aan het papier toevertrouwen. In de berichten Paulus de Boskabouter👈 en Vogelaar 👈 verwees ik naar interessante bijdragen met bijbehorende tekeningen die zo bewaard zijn gebleven.
Toen Anky en ik in 1994 besloten voor onze vakanties op Terschelling niet meer naar “Schoonoord” te gaan, maar Topaas te betrekken, gingen we zelf de verhuur regelen. In navolging van mijn ouders legden we er ook een door Anky zelf gemaakt – ze was al enige tijd daarvoor aan cursussen boekbinden begonnen – gastenboek neer. Na een jaar of 5 was het al volgeschreven, al moet ik daarbij wel aantekenen dat wij daarin ook zelf regelmatig verslag van ons verblijf deden. Als er gasten waren, waren wij er immers niet en omgekeerd. Maar zo hielden we de gasten wel op de hoogte van de aanpassingen en verbeteringen uitgevoerd tijdens ons verblijf. Het was niet alleen vakantie.
Elke keer als wij naar Topaas gingen was het lezen en bekijken van de nieuwe bijdragen in het gastenboek een van onze eerste activiteiten na aankomst. Hieraan moest ik terugdenken toen ik gisteren in het achtuur journaal hoorde dat de striptekenaar Eric Schreurs plotseling is overleden. In de zomer van 1997 verbleef hij met zijn gezin een aantal weken in Topaas en werd hun reactie in het gastenboek op een originele manier vormgegeven:
Het bijschrift bij de tekening van Eric Schreurs is ongetwijfeld een verwijzing naar zijn creatie Joop Klepzeiker, de hoofdfiguur in een serie van 19 stripalbums. Aan het begin van het laatste decennium van de vorige eeuw verschenen zelfs twee schoolagenda’s op A4 formaat van de hand van Schreurs. Met name op Christelijke scholen werden deze vanwege enkele obscene fragmenten verboden. Tenminste één van mijn leerlingen was indertijd ook in het bezit van zo’n agenda. Maar de, toen nog, GSG was dan ook geen Christelijke school. Het was wel mijn eerste kennismaking met het werk van Schreurs. En als leerling onderscheidde je je natuurlijk wel van de anderen.
In 2002 kreeg Schreurs de prestigieuze stripschapprijs voor zijn gehele oeuvre. Een bewijs dat zijn vakmanschap ook in hoog aanzien bij collega’s stond.
Lees hier👈 de necrologie zoals gepubliceerd in de NRC.
Dat zijn nu zeker ‘waardevolle’ tekeningen! Mooi verhaal weer, Cor
Dank je Gerri!
Leuke bijkomstigheid, wederom met plezier gelezen!
Dank je Aukje. Gezien de bijdrage van zoon Boris kan tekentalent ook erfelijk zijn.
Heel bijzonder!
Leuk verhaal Cor……..tekentalent is zeker erfelijk, mijn opa en vader hadden ook een talent voor tekenen
Dat is toch wel bijzonder Hans. Heb jij wat van jouw talenten kunnen doorgeven aan je kinderen? Ongetwijfeld kan enthousiasmeren ook stimulerend werken. In mijn naaste familie is dat talent bij mijn weten afwezig. Overigens vind ik het fascinerend hoe in stripverhalen bijvoorbeeld de makers in opeenvolgende plaatjes hun karakters met allerlei verschillende gezichtsuitdrukkingen steeds herkenbaar kunnen neerzetten. Ook moet ik denken aan de miniatuurportretjes die Pieter Immenga tijdens docentenvergaderingen van collega’s tekende. Pure magie voor mij hoe hij met enkele lijnen hun gezicht kan karakteriseren. Een vaardigheid die tekenaars van spotprenten natuurlijk ook beheersen.
Dank voor je reactie!
het doorgeven van tekentalent is niet zichtbaar gelukt. Het kan eventueel ook een generatie overslaan……zoals bij mijn opa die sportieve aspiraties had en mijn vader totaal niet en ik
weer wel. We zullen het zien