Dezer dagen gaan mijn gedachten regelmatig terug naar de periodes waarin Anky in verschillende omstandigheden met medici van diverse pluimage te maken had. Zonder in al te veel details te treden kan ik wel zeggen dat haar ervaringen nogal uiteenliepen. Over de huisartsen hadden we weinig te klagen, maar bij specialisten verliep de communicatie af en toe stroever.
Mij is bijvoorbeeld bijgebleven hoe onze driejarige Nienke vol vertrouwen dapper bij de kno-arts naar binnenstapte om trommelvliesbuisjes in haar oren te krijgen en na de ingreep compleet overstuur weer naar buiten kwam. Voor Anky mede een reden om zich aan te melden bij de plaatselijke afdeling van de vereniging Kind en Ziekenhuis die zich inzette voor een kindvriendelijker benadering. Veel specialisten waren de mening toegedaan dat bemoeienis van ouders een goede behandeling in de weg zou staan. Terwijl de belangenvereniging daartegenover stelde dat juist ouders in staat zijn om in zulke situaties hun kinderen op hun gemak te stellen.
Ook pleitte men bij langduriger opnames voor ruimere bezoektijden of in voorkomende gevallen zelfs overnachtingsmogelijkheden bij het zieke kind.
Toen Anky in 1989 met borstkanker werd gediagnosticeerd luidde dat een lange periode van onzekerheid in, gekenmerkt door een aantal operaties, gevolgd door chemotherapie en bestralingen. Bijgevolg betekende dat veelvuldig contacten met chirurgen, internisten en radiologen. En keer op keer de spanning in afwachting van uitslagen.
Ze ontwikkelde een strategie om afspraken voor een onderzoek en de uitslag ervan zo kort mogelijk na elkaar te plannen. De chirurg bij wie ze voor de jaarlijkse contrôle kwam vertelde haar bij binnenkomst meteen het resultaat van de mammografie. Ze had hem al in een vroeg stadium duidelijk gemaakt er geen doekjes om te winden.
Vanaf het begin van deze eeuw brak er een rustiger periode aan. Gezondheidsperikelen verdwenen wat naar de achtergrond en Anky kreeg een vaste baan bij het Centrum Beeldende Kunst (CBK) in Emmen. Het deed haar goed en gaf haar veel energie en plezier.
Tot 2013. Ze werd weer ziek. Weer brak een periode aan van onderzoeken, operatie en behandelingen met chemotherapie. Ik schreef er hier👈 over.
Enkele maanden geleden nam Sabine Netters, de oncoloog die Anky in deze periode heeft behandeld, contact met Nienke, Jan en mij op. Ze vertelde over het internetplatform Carend👈 dat zich richt op de zorg van ongeneeslijke zieke mensen. In een pas gestarte rubriek, “die ene palliatieve patiënt”, vertelt een zorgverlener geanonimiseerd over een situatie in zijn of haar praktijk. Als tweede in deze serie was het stokje aan Sabine Netters overgedragen. Ze moest nog vaak aan Anky terugdenken en met haar in gedachten vroeg ze ons oordeel over het concept. Met een paar aanpassingen konden we ons er prima in vinden.
Onderwerp van het stuk👈 is de communicatie tussen behandelaar en patiënt, het thema waarover Anky en ik indertijd op verzoek van Sabine Netters bij een door haar gegeven workshop aan toekomstige specialisten een bijdrage mochten leveren.
Mooi dat vandaag, precies zeven jaar nadat ze is gestorven, Anky postuum nog steeds een voorbeeld kan zijn.
Mooi geschreven Cor ik wist niet dat zij al heel lang geleden borstkanker kreeg.Sterkte zij was mijn vaders favoriete nicht.
Dank voor je reactie Rob. Het contact met haar familie in Amersfoort was misschien spaarzaam maar altijd wel heel hartelijk. Haar eerste reis met een vriendin in haar tienerjaren was naar jouw oma in Amersfoort. Ik herinner me nog goed mijn eerste kennismaking met de familie daar via je moeder toen wij op de terugweg van een vakantie naar Frankrijk bij haar hartelijk werden ontvangen. Tante Tini, je oma, was niet thuis – ik begreep dat die vaak op pad was – maar jullie woonden in de buurt.
Een mooi verhaal Cor. Na 7 jaar nog altijd betekenis hebben voor velen en voortleven in menig verhaal. En zo zal het blijven…
Fijn om te herinneren.
En fijn om je reactie te lezen Agnes!
Ook troostrijk om te ervaren dat Anky ook op deze manier voortleeft.
Zo voel ik dat ook Hans!
Wat een mooi idee Cor. Fijn dat er ook zulke initiatieven zijn.
Ik bewaar ook nog altijd fijne herinneringen aan Anky. We waren altijd blij verrast als zij er was bij een bezoek aan het CBK in Emmen.
Hartelijke groeten van Johan en Giny
Dank Johan en Giny, altijd mooi te horen hoe allen die haar gekend hebben soms aan haar terugdenken!
Ook vandaag denk ik aan Anky, een mooie, sterke vrouw die veel indruk op mij heeft gemaakt.
En met jou veel anderen Gerri! Zelf heeft ze haar invloed altijd onderschat.
Cor, wat heftig allemaal, omdat ik je nog niet zo lang volg, wist ik dat allemaal niet. Ik krijg er kippenvel van, wat moet een mens dan toch veel meemaken. Wat fijn dat er op het internetplatform nog ideeën van haar gebruikt worden. Heel veel sterkte in deze tijd van terug denken.
Dankjewel Willie. Iedereen krijgt in zijn leven vroeg of later te maken met verdrietige situaties. Geen twee situaties zijn precies hetzelfde, de omstandigheden en persoonlijkheidskenmerken zijn uiteindelijk bepalend hoe bij sterfgevallen de achterblijvers voortleven. In ons geval was geen sprake van een traumatische gebeurtenis zoals bijvoorbeeld plotseling overlijden door wat voor oorzaak ook. Gelukkig kregen we nog 3,5 jaar om nog het beste van de tijd die ons samen restte te maken. En daar kijk ik op terug als een waardevolle periode. In eerdere berichten heb ik daarover geschreven. Wat voor mij ook therapeutisch werkt. Hoe erg moet het niet zijn voor al die onschuldige slachtoffers van de huidige conflicten in de Oekraïne en het Midden-Oosten en elders in de wereld en ga zo maar door..
Wij hebben ook heel wisselende ervaringen met specialisten. Ik heb een paar maal te maken gehad met een specialist, waarmee ik niet alleen geen soort van klik voelde, maar die ook min of meer neerbuigend over ons heen praatten. In beide gevallen ben ik op zoek gegaan naar een andere arts. Tegenwoordig heb ik gelukkig een heel fijne neuroloog, waarmee weer een goed gesprek mogelijk is. En dat is toch wat je nodig hebt.
k heb Ankie niet gekend, maar afgaand op jouw verhalen over haar, moet het een mooi en warm mens geweest zijn.
Dat kan ik onderschrijven. En als je veel ziekenhuiservaringen hebt kom je er snel achter dat de ene dokter niet de andere is.