Naar de kwelder

Het tijdstip waarop het water zijn hoogste stand bereikt schuift per dag ruwweg een uur op. De hoogwatervluchtplaats bij Striep begint een paar uur daarvoor langzaam vol te lopen met wadvogels. In combinatie met de zonnestand zijn dezer dagen de avonduren de ideale periode voor de vogelaar om daar zijn hobby uit te oefenen. Je treft er lotgenoten (vogelen is verslavend) met verrekijker, telescoop en camera’s, al naar gelang hun voorkeur hoe maximaal te genieten van het schouwspel dat zich voor onze ogen ontvouwt. Maar ook zonder de genoemde hulpmiddelen is de beleving intens.

Vanuit het westen zie ik aan het eind van de middag de achterkant van een wolkenbank, die de zon tijdelijk versluiert, naderen. De tijd dringt voor mij om nog deze week onder gunstige omstandigheden de kwelder te bezoeken. Met bovenstaande overwegingen in gedachten pak ik opnieuw de kijker en het fototoestel om nog een paar uur te vogelen bij Striep.

Een echtpaar uit Hardenberg, zij met de kijker, hij met fototoestel en telescoop, heeft de blik gericht op de grote groepen Rosse Grutto’s, Bonte Strandlopers en Scholeksters op de kwelder. Op haar aanwijzingen richt hij de telescoop op potentieel interessante tafereeltjes.

Nog steeds komen nieuwe groepen binnenvliegen.

Zelf richt ik mij bij het fotograferen voornamelijk op de individuele vogel omdat ik grote groepen nogal verwarrend vind. Een rommeltje zogezegd. Dat geldt in mindere mate voor de vliegpatronen van Spreeuwen, Goudplevieren en Bonte Strandlopers. Die laten fraaie structuren zien. Denk bijvoorbeeld aan de imposante Spreeuwenwolken in de avonduren bij hun slaapplaatsen. Maar die komen het best tot hun recht in video-opnamen👈.

Bonte Strandlopers kantelen tijdens hun gezamenlijke vlucht voortdurend synchroon. Het geeft een soort knipperlicht-effect waarbij beurtelings de donkere bovenkant en lichte onderzijde naar de toeschouwer gericht zijn. Het prachtige filmpje “Dance of the Dunlins” waarin dit gedrag te zien is vind je hier👈.

De fotograaf van het echtpaar laat mij een daarnet gemaakte haarscherpe foto van een Bonte Strandloper omringd door zijn soortgenoten zien. Indrukwekkend zoals dit stilstaande beeld in mijn ogen één individu prachtig uit de anonimiteit van de massa haalt. Als mij dat ook eens zou lukken…

Plotseling vliegen de Rosse Grutto’s massaal over onze hoofden richting polder.

Helaas vind ik er geen enkele vogel tussen die ik eruit zou kunnen lichten. Niettemin een plaatje dat de verschillende fasen van de zomertooi van Rosse Grutto’s mooi in beeld brengt.

De Rosse Grutto’s keren niet meer terug, maar er is genoeg ander vertier. Een deel van de Bonte Strandlopers houdt zich nog op in het ondiepe water. Meer Scholeksters komen aanvliegen, Boerenzwaluwen kunnen voor de nacht valt nog op insecten jagen. Her en der foerageren Steenlopers, Bergeenden en Bonte Strandlopers. Verder op de kwelder ontdekken we een duttende Lepelaar en met enige moeite een Zilverplevier met zijn snavel in de veren.

Er zijn ook vogels die overmand door een verhoogd libido andere zaken aan hun hoofd hebben. Drie Bergeenden zijn verstrikt in een wonderlijke sociale interactie waarvan groepsseks mij de beste omschrijving lijkt.

Een paartje Tureluurs houdt het bij een traditionelere aanpak.

U ziet het: de kwelder biedt voor elk wat wils.

Woensdag, 17 mei

Stormmeeuwen komen in klein aantal ook jaarlijks naar Midsland aan Zee om te nestelen in de Grote Plak. Ik zie een paartje dat tussen de helmen een daartoe geschikte plek gevonden lijkt te hebben. Of twijfelt één van de vogels nog goedkeuring te verlenen aan de door de andere voorgestelde locatie? Ik zie ze later deze week wel paren, maar zoals bij de meeste dieren doen ze dat zonder gêne buitenshuis. Dat ritueel geeft dus geen uitsluitsel over de plaats van het nest.

De koude noord-oostenwind ten spijt trek ik er weer op uit, nu oostwaarts door de duinen van Formerum, langs het Liesinger Plak, de badweg van Hoorn op. Ik ga een kijkje bij de turfdôbe nemen, een vijver in het bos die herinneringen oproept aan de tijd dat het dennenbos werd aangeplant. Mijn vader mocht een eeuw geleden in zijn tienerjaren bij de aanleg daarvan hand-en spandiensten verrichtten. Turfdôbes werden gegraven om daarin kletsnatte turven te bewaren die gebruikt werden om de droge bodem waarin de jonge dennenboompjes werden geplant van voldoende vocht te voorzien.

Vanaf een bankje wacht ik al mijmerend af of zich nog vogels laten zien. Afgezien van een Zanglijster blijft het bij het geluid van een Grote Bonte Specht en de zang van een Roodborst en een Winterkoning. Na een kwartiertje rijd ik kriskras over bospaden terug naar de badweg en neem vervolgens het fietspad naar de badweg van Oosterend. Daarbij wijk ik ook af en toe van de route af om bij de kletsnatte duinvalleien mogelijk verrast te worden door bijzondere vogels. In mijn achterhoofd spookt het beeld van de Hop👈 die Arie Ouwerkerk daar een paar weken geleden fotografeerde. De oogst blijft evenwel beperkt tot een paar foto’s van het kletsnatte gebied en een Tapuit langs het fietspad.

Ik onderbreek mijn fietstocht bij Heartbreak Hotel voor een lunchpauze. Een broodje Jailhouse Rock (serranoham met pesto, meloen en pijnboompitten) en een Milkshake Cranberry zorgen ervoor dat ik weer op krachten kom. Op de achtergrond hoor ik muziek van mijn geliefde rockhelden Elvis, Johnny en Jerry Lee uit de speakers komen.

Langs het fietspad naar de Boschplaat sta ik stil bij een groepje mensen dat vol verwondering naar een paar donzige kievitskuikens kijkt. Minstens evenveel bewondering hebben ze voor het grote aantal Harlekijnen dat ze hier zien. Ik kende ze niet, maar de woordvoerster van het groepje wijst me op deze orchideeën.

Aan haar tongval hoor ik dat ze uit België komt. Inderdaad, het gezelschap woont in of nabij Antwerpen. Zij is al eerder op Schiermonnikoog en Texel geweest en duidelijk gecharmeerd van de Wadden. Ik beschouw haar appreciatie als een gunstig voorteken dat een Vlaamse vriendin die mij over een maand op Oerol vergezelt evenmin teleurgesteld zal zijn over haar kennismaking met Terschelling.

Bij de eendenkooien zet ik mijn fiets op slot en loop over het Rozenlaantje naar het begin van de Groede. Ik hoor wat Putters hoog in de bomen en zie er ook enkele. Een stel Hazen op het grasland tussen het pad en het Wad hebben vooral oog voor elkaar. Bij de afrastering naar de (nu niet toegankelijke) Groede bereik ik het eindpunt van mijn wandeling. Door de kijker zie ik op een drassig deel in de verte een paar Groenpootruiters foerageren. Te ver weg voor mooie foto’s. Desalniettemin probeer ik er wat te maken, al is het maar ter bevestiging van mijn determinatie. Terug bij de fiets loop ik ermee naar de waddendijk bij de Wierschuur. Onderweg zet ik nog een paar Nijlganzen en Rotganzen op de foto.

Hieronder een getegelde galerij met foto’s langs het gevolgde traject na mijn stop bij de Vlamingen.

Wellicht ten overvloede: aanraken van de plaatjes op een touchscreen zorgt ervoor dat ze vergroot worden weergegeven.

Met het oog op jeugdige lezers, die aan plaatjes (nog liever filmpjes) de voorkeur geven boven lappen tekst volgt een carroussel van de foto’s gemaakt van een Tapuit en een Tureluur op het laatste deel van mijn fietstocht, deels langs het wad, deels door de polder.

Ook ik word tijdens het schrijven op mijn blog telkens weer door nieuwe mogelijkheden verrast….