Het is lang geleden dat ik de gelegenheid kreeg in de maand mei naar Terschelling te gaan. Hoewel ik begin april Topaas voor de nog niet verhuurde week op de website van de VVV heb vrijgegeven blijkt er op 12 mei nog geen reservering te zijn. Gelukkig staan in mijn agenda evenmin afspraken gepland zodat ik voor de volgende dag bij rederij Doeksen de heenreis boek.

Zaterdag, 13 mei

De weersvooruitzichten zijn veelbelovend. Aangekomen bij Harlingen-Haven schijnt de zon uitbundig, al zorgt de koele zeewind ervoor dat het niet warm aanvoelt. Het grootste deel van de overtocht breng ik daarom benedendeks door. Daar zijn voldoende zitplaatsen omdat, zoals mij halverwege de bootreis blijkt, een behoorlijk aantal reizigers de voorkeur geeft aan een plekje in de zon en uit de wind op het buitendek.

Na een paar foto’s van zeilboten en het silhouet van West-Terschelling houd ik het buiten voor gezien en keer ik terug naar het salondek.

Aangekomen in Topaas pak ik mijn spullen uit, maak een bed op en zit vervolgens op het terras in afwachting van Annet. Zij zorgt voor een goede gang van zaken bij de wisseling van gasten. Ik heb haar op de hoogte gesteld van mijn komst en zij bericht terug dat ze aan het eind van de middag na haar werk nog even langskomt om te zien of alles in orde is. Ze verrast mij met twee pondkoeken, gemaakt op basis van een recept van oom Rikus die jarenlang met zijn kinderen als Bakkerij Bos in Midsland en omstreken een deel van de eilander bevolking en hun badgasten van brood en gebak voorzag.

Na 62 jaar viel op 1 mei 1996 het doek over het familiebedrijf. Het weekblad de Terschellinger wijdde 2 pagina’s aan deze gebeurtenis.

Dezelfde periodiek sprak enkele weken geleden met de uitbaters van een bakkerswinkel nieuwe stijl in hetzelfde pand. Het assortiment bestaat uit biologische sapjes, vers gebakken brood, belegde broodjes, gebak, koekjes, ijs en meer. Dat meer omvatte ongetwijfeld ook de pondkoek waarvan mijn neef Wim nog het handgeschreven recept kon overhandigen. De zo bereide pondkoek die vervolgens ter goedkeuring aan Wim werd aangeboden slaagde glansrijk voor de smaaktest.

Tijdens de overtocht zag ik al dat het water hoog stond. Vandaar dat ik vroeg in de avond de fiets pak voor een ritje langs het wad en door de polder. Het verhoogt de kans om wadvogels van dichtbij te zien. Bovendien zorgt avondlicht altijd voor sfeervolle beelden.

In de polder zitten nog steeds grote groepen Brandganzen en Rotganzen. Die wachten kennelijk nog steeds op een geschikt moment om hun noordelijke broedgebieden op te zoeken.

De hogere delen van de kwelder bij Striep worden bevolkt door grote groepen Bonte Strandlopers en Rosse Grutto’s. Tureluurs en Kluten zoeken meer verspreid voedsel in ondiep water.

Ik volg het fietspad langs de dijk over een paar kilometer. Kluten en Lepelaars foerageren in ondiep water.

Bij ‘t Sehaal zie ik een Tapuit tussen de basaltblokken scharrelen. Even komt bij me de gedachte op dat het een Izabeltapuit is. Maar die is uiterst zeldzaam in ons land. Op Terschelling één keer vastgesteld.👈

Dan dringt het tot me door dat het een vrouwtje Tapuit is. Bij het herkennen van soorten ben ik nog steeds gespitst op het uiterlijk van de mannetjes.

Meestal zie ik Tapuiten in het duingebied waar ze broeden in konijnenholen, maar deze week zal ik ze op meerdere locaties langs de waddendijk aantreffen, al weet ik dat op dit moment nog niet.

Ik vervolg mijn route aan de andere kant van de dijk door de polder. Sommige weilanden herbergen grote groepen Brandganzen en Rotganzen. Ik vermoed dat die plekken door broedvogels als Grutto, Tureluur en Veldleeuwerik worden gemeden.

Voor mij op het fietspad blijft een Visdief terwijl ik dichterbij kom onverstoorbaar zitten.

Een Tureluur houdt de wacht op een paaltje omringd door Fluitenkruid.

Een andere Tureluur heeft een hek als uitzichtpunt gekozen.

Een Grutto speurt in het lange gras naar lekkernijen.

Boerenzwaluwen jagen laag boven het Fluitenkruid op insecten. Tevergeefs probeer ik dat op beeld vast te leggen.

Terwijl het nu flink begint af te koelen krijg ik trek in koffie. Ik fiets door naar Marianne. Door het raam zie ik haar verdiept in een boek. Verstoord kijkt ze op als ze iemand binnen hoort komen.

“Verrek, jij hier?” is de hartelijke begroeting die mij ten deel valt. Tja, ik heb mijn komst niet aangekondigd. Maar verder wordt het toch nog gezellig en praten we weer even bij onder het genot van de koffie.