De laatste attractie op onze reis door IJsland ligt op het schiereiland Reykjanes, ten zuiden en westen van de hoofdstad Reykjavik. Het betekent een lange rit die ons uiteindelijk in Keflavik brengt. Niet ver Keflavik ligt het vliegveld Leifur Eiríksson, ruim een week geleden het startpunt van onze rondreis. Morgenochtend zullen we daarvandaan terugvliegen naar Schiphol.
Tot Borgarnes neem ik het stuurwiel in handen. Vanaf Vogur Country Lodge rijden we eerst over weg 590 verder tot die op weg 60 (Vestfjarðavegur) aansluit. Op zijn beurt leidt die naar de Ringweg (Hringvegur met wegnummer 1) die we tot Reykjavik zullen volgen.
Als we een paar uur onderweg zijn smachten we naar een kop koffie met wat lekkers. In Borgarnes vinden we na enig zoeken een geschikt etablissement. Een van de muren in de salon wordt gevormd door de rotswand waartegen het cafe is gebouwd.
Voor we verder gaan brengen we nog een bezoek aan het ernaast gelegen museumpje annex winkeltje Daar worden diverse lokale producten zoals schapenwollen truien, souvenirs en andere snuisterijen aangeboden. Gebruiksvoorwerpen en ansichtkaarten met afbeeldingen van Papegaaiduikers ontbreken evenmin.
Naar Borgarnes zijn we een week eerder via minder geplaveide wegen gereden (ondermeer de F550) voor onze derde overnachting. Ook op hun vorige IJslandreis hebben Wim en Puck hier een stop ingelast. Voor hen komen we nu dus min of meer op bekend terrein. Het komt me dus niet slecht uit dat Wim het stuur weer overneemt. Ik hoef dan mijn aandacht minder op de weg te richten.
Op weg naar Reykjavik passeren we nu weer een tunnel. Het is de enige keer dat ik onderweg de neiging krijg nog een filmpje te maken.
In de omgeving van Reykjavik slaat het weer om. Wim zei het al eerder: “In Reykjavik regent het altijd!” Gelukkig werd zijn bewering de eerste dagen gelogenstraft.
In Reykjavik aangekomen worden we door de navigatie via de buitenwijken in de richting van Reykjanes geloodst. Naarmate we dichterbij ons doel, de heetwaterbronnen van Seltún, komen begint het harder te regenen en biedt de omgeving een steeds troostelozere aanblik. Aangekomen bij de bestemming rest ons niets anders dan regenkleding aan te trekken voor we langs de dampende zwavelputten wandelen. Ik laat mijn camera daarom in de auto, maar gelukkig bewijst mijn iPhone-6 zijn waarde. De foto’s en filmpjes die ik ermee maak geven de kleurschakeringen in deze omgeving prachtig weer. Ik heb zelfs het idee dat het sombere weer die kleuren juist beter tot hun recht laat komen.
De Seltún warmwaterbronnen liggen in het geothermische gebied van Krýsuvík. Vroeger was hier een zwavelmijn. Als we vanaf de parkeerplaats ernaartoe lopen ruiken we al de typische geur die ontstaat bij het verdampen van het zwavelhoudende water dat vanuit de diepte opborrelt.
De wandelroute over gravelpaden en houten vlonders slingert tussen de modderpoelen en heetwaterbronnen door. Op een aantal punten heb je vanaf een plateau een mooi overzicht over het gebied.
Zo eindigen we zoals we begonnen in een gebied waar de sporen van vulkanische activiteit duidelijk zichtbaar zijn.
Het resterende traject naar Keflavik leggen we van het begin tot het eind in de regen af. Nadat we zijn ingecheckt in ons laatste hotel gaan we verderop in de straat dineren in een Scandinavisch restaurant met de op deze dag toepasselijke naam Rain.
Ons vliegtuig zal halverwege de volgende ochtend vertrekken. Omdat de huurauto bij het vliegveld moet worden afgeleverd met volle tank en daar ook geïnspecteerd zal worden op beschadigingen gaan we vroeg slapen en zien we er vanaf in het hotel te ontbijten.
Bij het inleveren van de auto ontdekt de controlerende functionaris tijdens haar inspectie een kleine beschadiging aan de voorruit. Dat zou administratief gedoe hebben kunnen geven ware het niet dat we bij het ophalen een aanvullende verzekering voor dit soort calamiteiten hebben afgesloten. Achteraf zien we op een uitvergroting van een foto die Puck van de auto heeft gemaakt terwijl Wim en ik de gebruiksaanwijzing nog bestudeerden dat die beschadiging toen ook al in het glas zat…..
Zo komt ons ontbijt op de luchthaven niet in gedrang. Ook het vliegtuig vertrekt op tijd.
Vanuit het vliegtuig maak ik boven de Atlantische Oceaan nog een paar foto’s.
We kijken terug op een prachtige reis, al gooide een zomergriepje de laatste dagen bij Wim wat roet in het eten.