Met de neus in de boter

De annulering van de voorstelling van Tryater op zondagavond leverde dankzij de strandwandeling die wij daardoor konden maken mooie plaatjes op met als bonus het schouwspel van de hengelaar die een grote Zeebaars verschalkt. Misschien was dit een voorbode van de topdag die ons op maandag te wachten staat.

Na de koffie fietsen Suze en ik naar Midsland. We gaan daar in de kerk het waddenorgel, een installatie bedacht door Stef Veldhuis, beluisteren en bekijken. Op de vloer liggen zestien orgelpijpen die real-time data over de hartslag en de klepstand van één enkele mossel uit de Waddenzee verklanken.

Als de klep openstaat (zolang de mossel onder water ligt) wordt een andere toon geproduceerd dan wanneer hij deze bij laagwater sluit. Ook onder water doet de mossel zijn klep soms dicht. Dat gebeurt als de waterkwaliteit onder de maat is. Door die eigenschap kan de mossel fungeren als een kanarie in de kolenmijn.

De afstand tussen de kleppen bepaalt de toonhoogte van het monotone geluid dat we horen als we de kerk betreden. Erdoorheen klinkt een pulserende toon veroorzaakt door de hartslag.

Tijdens ons verblijf in de kerk hoor ik inderdaad een kleine verandering. Door middel van een QR-code kunnen we verbinding maken met een website waarop een animatie de stand van de kleppen van de mossel 👈op hetzelfde moment verbeeldt.

Van een vrijwilliger en de kunstenaar zelf krijg ik nog wat uitleg over de manier waarop het contact tussen de meetsensor in de mossel en de orgelpijpen in de kerk verloopt.

Dit project doet mij denken aan soortgelijke expedities van Marco Barotti tijdens Oerol 2018👈 (“The Woodpecker”) en Oerol 2019 👈 (“Clams”).

In de dagkrant van 15 juni verschijnt het volgende stripje, hier als diashow weergegeven:

We lopen verder Midsland in. In de nieuwe opzet van de programmering van Oeral blijkt tot onze teleurstelling geen plaats ingeruimd voor straattheater. Toch zag Suze een dag eerder een foto op Instagram langskomen waarop een straatartiest bij de Brandaris lijkt te acteren. Tot onze verrassing stuiten we even verder op dezelfde man. Pete, zoals hij zich voorstelt, is drukdoende een optreden voor te bereiden. Omdat Pete een kilt draagt vraag ik hem of hij uit Schotland komt. Met een vlotte babbel helpt hij me uit de droom, hij is een echte Brit.

Er volgt een hilarische voorstelling vol acrobatiek en veel interactie met een snel toenemende publieke belangstelling. Pete (from England)’s act is opgebouwd rond drie attributen: de puzzelkubus van Rubik, een messenset en een ladder.

Als Pete (from England😉) een toeschouwer ziet filmen zoekt hij meteen contact om de toekomstige kijkers te begroeten. De groeiende stroom belangstellenden krijgt het verzoek zich zo dicht mogelijk te positioneren achter het koord op de grond dat zijn speelveld markeert.

Onontbeerlijk is de medewerking van enkele vrijwilligers uit het publiek. Een flinke rol is weggelegd voor Johan, die in het verloop van de show de genoemde voorwerpen mag aanreiken of opvangen. Iemand anders mag de ladder gebruiksklaar maken, dat wil zeggen rechtop zetten.

Eén van de opdrachten die Pete (from England) zichzelf stelt is het oplossen van de kubuspuzzel. Hij heeft niet de illusie zijn persoonlijke record te kunnen verbreken, maar wil wel proberen dat zo dicht mogelijk te benaderen.

Als Pete Suze met haar klassiek vormgegeven fototoestel opmerkt wil hij graag even speciaal voor haar poseren, zeker als Suze hem uitlegt dat ze toch echt digitaal fotografeert. Artiesten hebben baat bij een groot podium.

Voor niets gaat de zon op, maar ook voor straatartiesten moet de schoorsteen roken. Pete en zijn compagnon, de wizzard Herbie, zijn op eigen initiatief naar Oerol gekomen. Geen vergoeding voor reiskosten, onderdak of optreden betekent dat ze ter plaatse voor fundraising moeten zorgen. Met zo’n performance lukt dat zeker.

Speelt bij Pete acrobatiek de hoofdrol, tovenaar Herbie is gespecialiseerd in klassieke goocheltrucs met verdwijnende en op onverwachte plekken verschijnende balletjes. Zijn optreden, dat wat de interactie met het publiek betreft, veel overeenkomst vertoont met dat van Pete (formerly known as Steve 😉)wordt nog verstoord door een truck die bij een paar winkels wat goederen moet afleveren. Maar als ervaren straatartiest weet ook Herbie prima van die situatie gebruik van te maken.

Bij het optreden van Pete was de maandelijkse test van het noodalarm rond het middaguur een storende factor. De reactie op onvoorziene gebeurtenissen is natuurlijk ook de charme van dergelijke voorstellingen.

Wat ons betreft is er geen sterker pleidooi voor de terugkeer van straattheater als onderdeel van Oerol te bedenken dan het optreden van deze rasartiesten.

Aan het eind van de middag hebben we dan toch onze eerste voorstelling. In de boerenschuur LucLok te Lies speelt de muziektheatergroep BOT een knotsgek stuk met de titel KLAP👈.

Op het podium staan allerlei rare toestellen opgesteld die bij mij associaties oproepen met de kinetische kunst van Jean Tinguely. Ze worden ingezet als muziekinstrumenten waardoor de liederen mij weer doen denken aan de ketelmuziek van Tom Waits.

De energieke presentatie van de spelers roept de slapstick uit de stomme films in herinnering. Samen met Wim, mijn broer, zag ik een aantal jaren geleden een optreden van de Wëreldbänd👈 in Groningen. De ervaring die ik toen onderging is in mijn herinnering vergelijkbaar met de sensatie die de show van BOT nu oproept. Vijf sterren of zo u wilt: een tien met een griffel.