De afgelopen jaren heb ik mijn sneeuwschuif uitsluitend tevoorschijn gehaald om gevallen herfstbladeren in de afvalcontainers te scheppen. De overvloedige sneeuwval die hier begon in de nacht van 6 op 7 februari noopte mij ’s middags het werktuig te gebruiken waarvoor het bedoeld is en dat een dag later te herhalen. Buurvrouw Rina was zo vriendelijk dit tafereel vast te leggen.
In de loop van de week klaarde het op en daalde de temperatuur ver genoeg om op het water grenzend aan mijn achtertuin een ijsvloer te vormen. Het gaf mij de gelegenheid om opgeschoten riet en lisdodden deels te verwijderen. De laatste keer dat er geschaatst kon worden was op 1 maart 2018. Mijn kleinkinderen Anna, Sofie en Sil logeerden een paar dagen bij mij. Met name de twee laatstgenoemden profiteerden volop van de mogelijkheid zich verder te bekwamen in het schaatsen op natuurijs.
Deze uitloper van de Grote Rietplas was overigens één van de weinige plekjes waar schaatsen nog enigszins verantwoord was. Aan de noordzijde bleef het water open. Op het onderstaand filmpje is dat in de verte duidelijk te zien.
Een dag nadat ik begonnen was met het afsnoeien van het riet ter hoogte van de ijslaag – vlak langs de oever bleken onder de sneeuw die ik weg schepte nog kleine wakken aanwezig – verschenen steeds meer buurtgenoten op het ijs.
De ijspret duurde tot zondagmiddag waarbij in de dagen daarvoor, dankzij de gezamenlijke inspanning van diverse buurtgenoten die voor verlichting zorgden, tot in de late avonduren geschaatst kon worden.
Zelf waag ik mij al jaren niet meer op de schaats. Nadat de wegen weer redelijk begaanbaar waren besloot ik elke dag voor de nodige lichaamsbeweging er op uit te gaan in de verschillende natuurgebieden rondom Emmen. Hieronder een paar beeldverslagen, voor een deel als diapresentatie.
Bargerveen, vrijdag 12 februari 2021, 7,42 km
Emmerdennen, zaterdag 13 februari 2021, 6,41 km
Boswachterij Exloo, zondag 14 februari (💚) 2021
Al vanaf 13 oktober, toen ik tijdens een wandeling met Jan en Stijn nabij Nunspeet op de Veluwe weer eens Goudhaantjes zag, heb ik deze herfst en winter verwoede pogingen gedaan om foto’s te maken van dit kleinste vogeltje van de Nederlandse avifauna. Hoewel ik tijdens tochtjes door de boswachterijen Gees, het Sleenerzand, het Valtherbos en de Emmerdennen meerdere malen door hun hoogfrequente roepjes (ik kan ze nog horen!) hun aanwezigheid opmerkte, bleken ze door hun immer rusteloze zoektocht naar voedsel tussen de begroeiing (voornamelijk naaldbomen) bijzonder lastig te portretteren. Vergeleken met de opnames van het Goudhaantje in mijn hand dat ik een jaar of 15 geleden versuft in onze tuin aantrof en gedurende enige tijd onder een bloempot buiten het bereik van katten bij zijn positieven kon laten komen, leken de resultaten die ik met mijn huidige camera verkreeg nergens op.
In de boswachterij Exloo heb ik eindelijk succes. Tweemaal tijdens mijn ronde geeft een op de besneeuwde bodem foeragerend Goudhaantje mij de de gelegenheid een paar honderd (!) plaatjes te schieten. Het gros is opnieuw niet om aan te zien maar gelukkig zijn er toch een paar die de toets der kritiek kunnen doorstaan.
Vogels rondom mijn huis
Al mijn bosexcursies bieden weinig ontmoetingen met vogels. Gelukkig weten ze, zeker als de vorst invalt, wel de vetbollen, zonnepitten, fruitresten en pinda’s in mijn tuin te vinden. Het levert mooie plaatjes van diverse vogels op. Regelmatig maakt het mannetje van de Grote Bonte Specht zijn opwachting. De vogel onderscheidt zich van een vrouwtje doordat zij geen rood achterhoofd heeft. Het is dan ook een mooie verrassing als ook zij op een gegeven moment verschijnt.
De straten in onze wijk hebben vogelnamen, maar ik denk dat de meeste straten zelden of nooit bezoek krijgen van de vogelsoort waaraan de straat zijn naam ontleent. Zeker niet in deze buurt.
Tot slot een diapresentatie van een aantal andere vogels die de afgelopen week acte de présence in de buurt van mijn huis gaven.
Voor de niet-vogelaar misschien een leuke uitdaging om de vogelkennis te testen..
Cor's Corner 