Opnieuw naar de Marker Wadden

Bij mijn trip vorig jaar augustus naar de Marker Wadden moest Jan op het laatste moment verstek laten gaan. Het bericht 👈 waarin ik mijn rondwandeling over het haveneiland beschreef trok de aandacht van een medewerker van natuurmonumenten. Zijn vraag om toestemming voor het gebruik van mijn foto’s in hun beeldbank in ruil voor een hernieuwd bezoek aan het gebied was niet aan dovemansoren gericht.

We reserveren een overtocht op 3 juni. Een gelukkige keuze gezien de weersomstandigheden die dag. Na de koude meidagen toont het weer eindelijk een vriendelijker gezicht.

Als ik tegen de afgesproken tijd de auto parkeer stuurt Jan mij een berichtje dat hij inmiddels bij de veerboot is aangekomen. We hadden geen beter schip kunnen treffen: het vaartuig draagt zijn naam.

Een week geleden heb ik een Sony RX 10 alles-in-één compactcamera aangeschaft. Eind van de maand staat een 10-daagse reis naar IJsland gepland. Met het oog daarop kan ik mijn vertrouwde Nikon thuis laten. Het nieuwe toestel neemt minder ruimte in, heeft een lager gewicht, een zoombereik tot 600 mm en het voordeel dat ik geen lenzen hoef te verwisselen. Bovendien verlost dit mij van een af en toe optredend probleem met de 400 mm Sigma telelens: het contact tussen lens en camerabody hapert soms, wat tot de melding “geen objectief bevestigd” leidt. Een nadeel van de Sony is wel de wat kleinere beeldsensor waardoor het voordeel van het grotere zoombereik bij het maken van een uitsnede deels teniet wordt gedaan. De praktijk zal moeten leren hoe bezwaarlijk dit is.

Voor deze dag laat ik het fotograferen met de Sony grotendeels aan Jan over.

In grote lijnen volgen we de route die ik de eerste keer liep. Maar vroeger in het jaar is het beeld anders. In augustus werd het gedomineerd door trekvogels, een lagere waterstand en laatbloeiers.

Onze eerste stop is bij de uitkijktoren “De Steltloper”.

Hoog in de top van een struik neemt een Gele Kwikstaart de omgeving in zich op. Voor sommige wandelaars is het de eerste keer dat ze deze soort zien.

Langs het pad zien we de paarse bloemen van Zachte Wikke. Tussen de waterplanten zwemt een Meerkoet. Bloeiende Moerasandijvie kleurt her en der het landschap geel.

We horen tussen het riet de contactroepjes van Baardmannetjes. Het is al een uitdaging om ze tussen de rietstengels te lokaliseren, laat staan te fotograferen. Niettemin neemt Jan de uitdaging aan.

De resultaten zijn in elk geval bemoedigend. De vorige keer lukte het mij pas tegen het eind een paar Baardmannetjes in beeld te krijgen, nu heeft Jan al snel succes. De eerste foto toont een mannetje (snor en gele snavel), de andere een volwassen vrouwtje (zonder afwijkende kopkleur, donkere snavel).

Op weg naar de vogelkijkhut “de Lepelaar” zien we een echtpaar Meerkoet met een donskuiken tussen zich in. De felrode kleur op de kop van het jong zal weldra verleden tijd zijn.

De hut is druk bevolkt, maar door de kijkgaten valt op het water en in de begroeiing rondom weinig opmerkelijks te zien. Vandaar dat we teruglopen over de vlonder en koers zetten naar het pad langs de rand van het eiland. Een Gele Kwikstaart, een Fuut en Witte Kwikstaarten laten zich daar wel zien.

Het is vanwege broedende Strandplevieren niet toegestaan om langs de waterlijn te lopen. We moeten de route aan de binnenkant van de duinen volgen. Bij een primitief bankje houden we halt om wat te eten en te drinken.

Ook verderop is een stuk wandelroute afgesloten, maar het kijkscherm de “Aalscholver” is wel bereikbaar. Vanaf die positie zien we in de verte een broedeiland.

De afstand is evenwel te groot om de daar vertoevende vogels gedetailleerd te bekijken. Dat kan wel vanuit de kijkhut de “Duikeend”. Deze bevindt zich gedeeltelijk onder de waterspiegel. Zo heb je enerzijds een prachtig uitzicht op een kolonie broedende Visdiefjes en Kokmeeuwen en anderzijds via een glazen wand zicht op de onderwaterwereld. Af en toe zwemt er een visje langs.

Op onze wandeling ernaartoe vliegt een groepje vogels over die ik thuis pas kan determineren aan de hand van de foto die Jan ervan neemt: het zijn Casarca’s. Vorig jaar augustus zag ik er een paar in de Vreugderijkerwaard bij Zwolle. Ook in het Lauwersmeer heb ik ze wel opgemerkt tussen andere watervogels.

Als we afdalen naar de observatieruimte in de “Duikeend” treffen we daar een vrouw die enigszins ontdaan vertelt dat ze juist getuige was van een drama. Een kuiken van een Kokmeeuw werd in een moment van onachtzaamheid van een ouder te grazen genomen door de buurvogel.

Wij laven ons maar aan het schouwspel dat de druktemakers in de kolonie Visdieven ons bieden.

Dan is het tijd om weer naar de haven te gaan. Onderweg bespeuren we opnieuw Baardmannetjes in het riet.

De oplettende lezer zal moeiteloos het geslacht van de gefotografeerde vogel herkennen.

Bij de terugvaart zien we op het Markermeer bij Lelystad kitesurfers hun spectaculaire sport beoefenen.

Op een zonnig terras bij de haven kijken wij terug op onze expeditie naar de Marker Wadden. Hadden we het beter kunnen treffen?