Al meer dan 65 jaar ben ik bekend met mijn geboorte-eiland en toch word ik steeds weer verrast door nieuwe plekken. In de eerste levensjaren was Hoorn en de directe omgeving mijn leefgebied. Eenmaal op de lagere school ging ik meer van het eiland verkennen. Dat kwam terloops ter sprake in het bericht “Feyenoord“⇐. In de zomer mocht ik soms met badgasten uit het pension mee naar het strand. Die hadden dan kinderen van mijn leeftijd zodat ik daarmee in het zand en water kon spelen. Een win-win situatie voor mijn ouders en voor de badgasten, denk ik nu. Kinderen spelen graag met leeftijdgenootjes en ik was daarop geen uitzondering.
Toen ik bij mijn tante Anna in Oudebildtzijl ging wonen om in Leeuwarden naar de HBS te kunnen, beperkte mijn aanwezigheid op Terschelling zich voornamelijk tot het ouderlijk huis. Voor zover het om het maandelijkse weekendbezoek ging tenminste. In voorjaarsvakanties ging ik wel eens kievitseieren zoeken in de polder. Rondom de Pinksterdagen vergezelde ik een aantal jaren mijn oom Sil bij het zoeken naar kôbe-eieren (eieren van de Zilvermeeuw) op de Boschplaat. Hij had daar een vergunning voor. Dat betekende ‘s ochtends om 5 uur op de fiets richting meeuwenkolonie op het meest oostelijke gedeelte van het eiland. In opperbeste stemming (“zo in mijn sas met badedas” zong mijn oom dan, een reclamedeuntje dat in die tijd vaak op de radio te horen was) genoten we van de overweldigende natuur. Aan het eind van de morgen keerden we terug met een emmer vol eieren. Gebakken waren ze het best te consumeren. Maar het was wel de tijd dat DDT nog niet verboden was…
Nadat we vanaf 1994 zelf Topaas gingen gebruiken werd de omgeving van het zomerhuizengebied ook meer vertrouwd voor mij. Inmiddels hield ik me ook veel meer met vogels kijken bezig (eieren rapen zie ik als een jeugdzonde.. nu ik eraan terugdenk schiet het me weer te binnen dat ik er zelfs een eierverzameling op nahield). Vanuit Topaas trok ik er regelmatig op uit om in het duingebied bij Midsland aan Zee en op het strand vogels te spotten.
Maar dankzij Oerol word ik attent gemaakt op nog meer leuke plekken die voor mij tot dusver onopgemerkt waren. Zo zagen Anky en ik twee jaar geleden een fraaie voorstelling bij een zandafgraving nabij West-Terschelling.
Dit jaar komen Suze en ik terecht bij de mooie locatie van de bubbels in het Formerumer bos. Daarnaast bezoeken we voor onze eerste en onze laatste geboekte voorstelling twee van drie locaties Nollekes, de voormalige vuilstort in het bos bij de badweg naar West aan Zee. Is de locatie Nollekes-noord waar we de in Oerol(1) beschreven voorstelling zagen al bijzonder, de iets zuidelijker gelegen Nollekens-midden is in mijn ogen nog fraaier. Ik stuitte op de benaming kratertheater en die vind ik heel passend voor de plek waar het stuk “Breaking the Silence” werd opgevoerd. De hoge heuvel die bovenop de vuilstort is aangelegd heeft bij de top een kratervormige verdieping waardoor de bult aan een uitgewerkte vulkaan doet denken. In die krater bevindt zich het speelveld.
Het stuk wordt opgevoerd door het muziektheatergezelschap Via Berlin in samenwerking met het Berlage Saxophone Quartet.
Breaking the Silence is het liefdesverhaal van een man en een vrouw onder het juk van een dictatoriaal regime. Haar man, een componist, is verdwenen. Via muziek van Sjostakovitsj en oude tape-opnamen probeert zij de gebeurtenissen te reconstrueren wat uiteindelijk haar leven ingrijpend zal veranderen.
Hierbij weer twee videofragmenten. Daarop is ook weer te horen (en te zien) dat het een winderige dag was.
Aan het slot van het stuk verdwijnen de muzikanten over de rand van de krater achter de horizon, zoals op één van de bovenstaande foto’s te zien is. Opnieuw hebben wij van een prachtig schouwspel genoten.
Een gedachte over “Oerol (6)”